KafasinaGore Τεύχος 10:΄Ενας βόλος.

Ένας βόλος - Engin Akyurek 

Οι καλοκαιρινές μου διακοπές άρχισαν τρεις μήνες αφού έμαθα να διαβάζω. Δεν είχα την κόκκινη κορδέλα μου (1) την οποία περήφανα φόραγα στην αριστερή πλευρά του στήθους μου.  Η μαύρη σχολική μου στολή ήταν ορθάνοιχτη και ανεμίζοντας σαν μανδύας, συμπλήρωνε οπτικά τον έλεγχό μου ο οποίος ήταν γεμάτος με καλούς βαθμούς. Είχα τον έλεγχο στο ένα χέρι και το βιβλίο διακοπών στο άλλο.

Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να σας πω ότι η σάκα μου που ήταν στην πλάτη μου έμοιαζε με καμπούρα καμήλας. Αν και ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου, δεν μπορούσα να χωρέσω το βιβλίο των διακοπών στη σάκα μου, γιατί ήταν γεμάτη από φασόλια και  χρωματιστά χαρτιά ανάγνωσης. Η σάκα μου ήταν σαν μια αποθήκη  με όσπρια. Φυσικά, αυτό δεν είχε τίποτα να κάνει με τους εγκεφάλους  μας που μετατρέπονταν σε μηχανή ζυμώματος (εννοεί άδειο) καθώς μεγαλώναμε. (2) Εν τω μεταξύ, μην περιφρονείτε  αυτό το βιβλίο διακοπών, επειδή αυτό το βιβλίο το οποίο  πουλιόταν  με τη χρήση πολύ στρατηγικών  τεχνικών  πωλήσεων ήταν ο σωτήρας των διακοπών μας και η εξασφάλιση του μέλλοντός μας. Περισσότερο από ένα χρωματιστό βιβλίο, ήταν προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη, και πολύ λιγότερο πολύχρωμη δραστηριότητα για τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες. Ήταν αδύνατο να αγαπήσεις  το παιδί στο εξώφυλλο του βιβλίου, ακόμη και αν ήταν το παιδί σου. Ήταν τόσο κακό. Μας κοίταζε  σαν να μας έλεγε «είσαι ηλίθιος.» Ναι, δεν είχαμε αποκρυπτογραφήσει Αιγυπτιακά ιερογλυφικά και το μόνο που μπορούσαμε  να κάνουμε ήταν να γράψουμε «Αλί κοίτα το άλογο.»  Αλλά, ήμασταν άνθρωποι πάνω  από όλα, όχι άλογα. Χρόνια αργότερα, θα αντιλαμβανόμασταν ότι υπήρχαν πολλές προσδοκίες  από μια γενιά που την  είχαν εμπιστευτεί σε ένα βιβλίο διακοπών. Δεν μου άρεσε καθόλου το βιβλίο.  Ήταν η απόλυτη απογοήτευση για μένα.

Αφού έδειξα τον έλεγχό μου στην οικογένειά μου, έκρυψα  το βιβλίο διακοπών που είχα βάλει κάτω από το πουκάμισό μου σε μία από τις μυστικές γωνιές στη βιτρίνα για τα γυαλικά μας. Είχα χτίσει μια σειρά μπροστά του με τα μπουκάλια του ουίσκι που ήταν γεμάτα με τσάι. Δεν ήταν σωστό να το πετάξω  στα σκουπίδια επειδή ο δάσκαλός μας θα έλεγχε  τις εργασίες μας, όταν θα άρχιζε το σχολείο. Πρέπει να σας πω ότι είχα ήδη προσθέσει μουστάκι και γένια στην εικόνα του παιδιού στο εξώφυλλο. Είχα προγραμματίσει να λύσω όλες τις ασκήσεις  του  βιβλίου δύο ημέρες πριν ξεκινήσει  το σχολείο . Ήταν ωραίο σχέδιο.

Οι καλοκαιρινές διακοπές πέρναγαν εύκολα  σαν τα χρήματα που παίρνεις από το πουθενά. Είχαν ήδη περάσει 15 ημέρες πριν ξεκινήσει η σεζόν για τους βόλους. Οι Γερμανοί-Τούρκοι (3) και οι οικογένειές τους δεν είχαν έρθει ακόμα. Όταν ερχόντουσαν, ήταν διασκεδαστικό να τους νικάς στο παιχνίδι με τους βόλους και να παίρνεις τους βόλους τους. Επειδή η  γειτονιά μας βρίσκεται σε έναν ψηλό λόφο, ήταν λίγο δύσκολο να παίξεις  στην κορυφή. Τα παιδιά από τις  γειτονιές που βρίσκονταν λίγο πιο χαμηλά φοβόντουσαν να παίζουν σαν επισκέπτες. Οι σημαντικοί και αμφιλεγόμενοι αγώνες μπορούσαν  να συνεχιστούν μέχρι την ώρα του δείπνου ή μέχρι να ακουστεί η φωνή της μητέρας κάποιου. Αν έχεις παίξει ποτέ βόλους, θα ξέρεις ότι κάθε παιχνίδι είχε το δικό του  έδαφος. Για αυτό, τα μεγαλύτερα αγόρια κάθε γειτονιάς προσάρμοζαν το έδαφος  σε κάθε γειτονιά. Τα μικρά μας χέρια μπορούσαν να φτιάξουν κάθε γεωμετρικό σχήμα σαν να ήταν μοιρογνωμόνιο. Αν ήθελες  να παίξεις  τον  λάκκο, την κλίση ή το παιχνίδι παραπλάνησης, (παραλλαγές παιχνιδιών με τους βόλους) τότε οι αντίχειρές  σου, οι καρποί σου,  ή τα μάτια σου έπρεπε να είναι δυνατά, αντίστοιχα.

Ήθελα να κάνω μια πολύ δυνατή  είσοδο στην εποχή των βόλων την οποία είχα ξεκινήσει με ένα πολύ μικρό κεφάλαιο. Ξέραμε ότι δεν θα υπήρχαν τεράστιες διακυμάνσεις στην ανταλλαγή βόλων  πριν να φτάσουν  τα παιδιά των Γερμανών-Τούρκων και θα αρκούμασταν  στις  συνθήκες της εγχώριας αγοράς. Ήμουν σε επιφυλακή να παρακολουθώ,  και τους βόλους  και τα σύνορα της  πύλης  Καπικούλε-Kapikule (4).

Έριχνα μια ματιά στο βιβλίο διακοπών που και που. Αν η μητέρα μου έβρισκε το βιβλίο, δεν θα μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μου μέχρι τη στρατιωτική μου θητεία, πόσο μάλλον να παίξω βόλους. Το μούσι και μουστάκι που είχα ζωγραφίσει  στο παιδί με το μολύβι ήταν η απόδειξη για το πως η μητέρα μου θα με τακτοποιούσε. Είτε πρόκειται για ένα παιχνίδι επισκεπτών  στην κάτω γειτονιά ή για ένα παιχνίδι που φιλοξενείται  στη γειτονιά μας, τα χέρια μου είχαν αρχίσει να ραγίζουν  και  να ξεφλουδίζουν σαν χάρτης  της Σομαλίας. Ειδικά στο  παιχνίδι λάκκο, πιέζαμε  τα χέρια μας στο έδαφος τόσο σφιχτά που το χέρι έπαιρνε το χρώμα του εδάφους. Είναι αλήθεια ότι μούλιαζα τα χέρια μου σε μαλακό σαπούνι  για  να μην δει ο πατέρας μου τα ξεφλουδισμένα μου χέρια  στο τραπέζι. Το μαυρισμένο μου πρόσωπο,ο  ηλιοκαμένος μου λαιμός  και τα χέρια μου που ήταν σαν ραγισμένο πόδι κοτόπουλου ήταν η ανακεφαλαίωση τρεις μήνες μετά, αφού  έμαθα να διαβάζω. Το μικρό μου κεφάλαιο είχε αρχίσει να αυξάνεται και οι βόλοι μου που έκρυβα  στην παπουτσοθήκη είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται προς τα χειμωνιάτικα παπούτσια μου. Ήμουν πολύ περήφανος για τον εαυτό μου γιατί έκανα σπουδαία πράγματα με το μικρό μου κεφάλαιο. Ευχόμουν το παιδί στο εξώφυλλο του βιβλίου διακοπών να μπορούσε να δει την επιτυχία μου.

Ήταν πολύ δύσκολο να κρύβω τους βόλους μου κάθε βράδυ. Αν ο πατέρας μου τους έβρισκε, ήταν πιθανό  να μου απαγόρευαν να παίξω βόλους από το τοπικό δικαστήριο (σημαίνει την οικογένειά του) πριν φτάσουν οι Γερμανοί-Τούρκοι. Θεός φυλάξοι.

Ήταν στη μέση των καλοκαιρινών μου διακοπών. Μπορούσα να κάνω κύματα στα μαλλιά μου με τη χτένα μου. Το πρόσωπό μου στον καθρέφτη έδειχνε ότι μεγάλωσα λίγο ακόμη. Είχαν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες από τότε που έμαθα  να διαβάζω.

Η μητέρα μου με έβαζε  να διαβάζω εφημερίδα κάθε πρωί. Αυτό ήταν ολόκληρη η εκπαίδευσή μου. Όλα τα βιβλία ήταν βαρετά. Όλοι οι χαρακτήρες σε αυτά τα βιβλία ήταν είτε πολύ ηλίθιοι ή Λωτοφάγοι οι οποίοι απολάμβαναν  τις διακοπές τους εδώ και εκεί. Ήταν εύκολο να μιλάς κάτω από μια ομπρέλα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά εγώ περνούσα  τις διακοπές μου, παίζοντας βόλους  σε ένα βρώμικο χωράφι. Η ζωή θα μου μάθαινε σύντομα να ενδιαφέρομαι για πράγματα που δεν είχα ξαναζήσει.

Όταν τα παιδιά των Γερμανών-Τούρκων έφτασαν, η γειτονιά μας έγινε πιο ζωντανή. Τα γερμανικά αυτοκίνητα ήταν σαν να έβριζαν  τα αυτοκίνητα μας  μάρκας  Tofa (5). Ποτέ δεν ήθελα να βλέπω  ένα αυτοκίνητο  Eagle (6) να υποτιμάται  έτσι. Τα  γερμανικά αυτοκίνητα με τους ισχυρούς  μυς τους έπιαναν τόσο χώρο όσο η κοιλιά των ιδιοκτήτων τους. Αν είχαν εφευρεθεί τα  smartphones, θα μπορούσαμε να βγάλουμε μια  selfie αλλά μόνο οι Γερμανοί-Τούρκοι είχαν κάμερες τότε. Ένας  Γερμανός - Τούρκος, ακουμπώντας  τη χοντρή  κοιλιά του στον τοίχο και βάζοντάς μας  στη σειρά σαν γυαλικά, είπε «Παιδιά, ελάτε να σας τραβήξω μια φωτογραφία μπροστά στο αυτοκίνητο.» Εκείνες τις εποχές, συνηθίζαμε  να τραβάμε  φωτογραφίες  μπροστά στις  νέες λευκές συσκευές, επίσης(7). Είχαμε παραταχθεί  μπροστά από το αυτοκίνητό του Γερμανού- Τούρκου σαν πιγκουίνοι και χαμογελούσαμε  σαν άνθρωποι. Μας είχε πει «Θα στείλω αυτή τη φωτογραφία  σε όλους σας.»  Αλλά, δεν μας έστειλε ούτε χαιρετισμούς , πόσο μάλλον τη φωτογραφία. Αυτή η φωτογραφία  μου την οποία  είχε τραβήξει  με τους βόλους μου στις τσέπες μου είχε χαθεί για πάντα μαζί με τα μάρκα (νόμισμα της Γερμανίας πριν το euro)  που ήταν κρυμμένα  κάτω από τη χοντρή  κοιλιά του Γερμανού-Τούρκου. Χαμογελούσαμε  τόσο όμορφα σε αυτή τη φωτογραφία.

Νικούσα στα  παιχνίδια με τους βόλους  και μάζευα τους βόλους των παιδιών  των Γερμανών – Τούρκων. Μετά τους πουλούσα στρογγυλεύοντας την καθημερινή ισοτιμία συναλλάγματος. Ήμουν πολύ ευτυχισμένος. Όλη η γειτονιά περίμενε να επιστρέψουν οι Γερμανοί –Τούρκοι στα σπίτια τους. Πώς μπορούσαν να αφήσουν μια τόσο όμορφη χώρα;

Στο τέλος των καλοκαιρινών μου διακοπών είχα σακούλες με βόλους. Είχα καταλάβει πως άρχιζαν οι τραπεζικές επιχειρήσεις γιατί ήταν πολύ δύσκολο να κρύψω τόσους πολλούς βόλους.  Τους έκρυβα αθόρυβα στις κρυφές γωνίες τους σπιτιού.

Η μητέρα μου είχε βρει το βιβλίο των διακοπών μόλις μία εβδομάδα πριν αρχίσει το σχολείο. Οι βόλοι μου είχαν επίσης αποκαλυφθεί λες και το παιδί στο εξώφυλλο τα είχε πει όλα. Ο πατέρας μου είχε ανακοινώσει την ολοκλήρωση της κατάρρευσης μου: «Βγάλε αυτούς  τους βόλους έξω και μην τους ξαναφέρεις  πίσω. Το σχολείο θα ξεκινήσει την επόμενη εβδομάδα. Κοίτα τα χέρια σου! Δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει  αν είσαι  ζητιάνος ή μαθητής.» Οι βόλοι στο σπίτι ήταν μόνο το ένα δέκατο από αυτούς που είχα και αυτοί που έκρυβα κάτω από τα δέντρα ή πάνω στις στέγες ήταν ο πραγματικός μου θησαυρός.  Τα παιδιά των Γερμανών – Τούρκων είχαν χάσει όλη τους την περιουσία.

Ήταν μία εβδομάδα πριν αρχίσει το σχολείο. Τα μακριά και σπαστά μαλλιά μου είχαν κοπεί πολύ κοντά  (ήταν πολύ άσχημο στυλ μαλλιών που ευνουχίζει έναν άνθρωπο) και ήμουν λυπημένος. Έπρεπε να πάω στο σπίτι το βράδυ και να λύσω τις ασκήσεις στο βιβλίο των διακοπών. Είχα χάσει κάθε πνευματική και υλική σχέση με τους βόλους μου. Ο πατέρας μου είχε δίκιο. Το σχολείο είχε αρχίσει και δεν είχα καμία δουλειά  με τους βόλους. Είχα αποφασίσει να κάνω  μια ανακοίνωση για τα παιδιά της γειτονιάς μας. Θα ανέβαινα στον ψηλότερο λόφο και θα τους μοίραζα τους βόλους  μου χωρίς να επιτρέψω πλιάτσικο.

Ήμουν εκεί την ακριβή ώρα, όπως είχα υποσχεθεί. Τα παιδικά μου μάτια είχαν δει ένα τεράστιο πλήθος μπροστά μου. Υπήρχαν παιδιά και από άλλες γειτονιές. Τα παιδιά των Γερμανών – Τούρκων  ήταν επίσης εκεί, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να πάρουν πίσω ό, τι είχαν χάσει. Στα μάτια τους, ήμουν σαν ο τρελός που μοίραζε τον πλούτο  του.

Οι βόλοι  που είχα βάλει σε δύο μεγάλες μαύρες σακούλες δεν φαινόντουσαν. Τα μεγαλύτερα αγόρια της γειτονιάς μας, μου είχαν πει ότι θα κυνηγούσαν εμένα , αντί για τους βόλους αν αστειευόμουν. Ήξερα ότι το εννοούσαν. Στεκόμουν στις μύτες των ποδιών μου και άρχισα να πετάω τους βόλους μου μακριά. Ήταν ένα  τρελό σκαρφάλωμα  για να πάρουν τους βόλους. Πετώντας τους βόλους  μακριά, προσπαθούσα να σπρώξω  το τρελό πλήθος μακριά μου. Τα χέρια μου θα μπορούσαν  να γίνουν πουλί και να πετάξουν μακριά και οι αγκώνες μου θα μπορούσαν  να κατευθυνθούν  στον ουρανό σαν βέλος. Ήμουν φοβισμένος και λυπημένος, αλλά επίσης απολάμβανα αυτή την κατάσταση. Το να πετάω  τους βόλους  που είχα  κερδίσει  τίμια προκαλούσε εγωκεντρικές  διακυμάνσεις στον νεότερο εαυτό μου.  Πέταγα τους βόλους τόσο μακριά ώστε χρειαζόσουν σχεδόν να  περάσεις  τουλάχιστον δύο γειτονιές για να τους πιάσεις.

Όταν γύρισα  στο σπίτι το βράδυ, είδα τον πατέρα μου να κάρφωνει κάτι με ένα καρφί ανάμεσα στα χείλη του και ένα σφυρί στο χέρι του. Το καρφί στη γωνία του στόματός του έδειχνε ότι ήταν θυμωμένος.

«Μπαμπά, τι συνέβη;»

«Το παράθυρό μας έσπασε. Ένα παλιοτόμαρο έριξε έναν βόλο από τον λόφο.»

Υποσημειώσεις:

(1) Όταν στην πρώτη τάξη οι μαθητές μαθαίνουν να διαβάζουν, τους δίνεται μια κόκκινη κορδέλα για να δείξουν ότι μπορούν να διαβάσουν.

(2) Εννοεί άδειο σαν μια γούρνα ζυμώματος.

(3) Οι Τούρκοι που εγκαταστάθηκαν στη Γερμανία σαν  εργαζόμενοι.

(4) Τουρκικό σημείο εισόδου από την Ευρώπη για τους Γερμανούς -Τούρκους  που ταξίδευαν οδικώς.

(5) Τουρκική αυτοκινητοβιομηχανία και ένα από τα τρία παγκόσμια κέντρα παραγωγής της Fiat . Ένα δημοφιλές μοντέλο της μάρκας Tofas.

(6) Το μοντέλο που παρήγαγε η Tofas κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

(7) Κατά τη διάρκεια εκείνων των χρόνων, οι λευκές συσκευές ή τα ξένα αυτοκίνητα δεν ήταν εύκολο να τα αγοράσεις , διότι η οικονομική πολιτική της Τουρκίας ήταν κυρίως  υπό κρατικό έλεγχο μέχρι το πολύ ριζοσπαστικό οικονομικό πακέτο που ανακοινώθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1980 το οποίο  άλλαζε την  Τουρκία από μικτό καπιταλισμό σε ελεύθερη αγορά .

    ------------------------------------------------------------------------------------------

       

(Τhanks to Engin Akyurek Universal Fans Club for English translation) 

A Marble

By Engin Akyurek for Kafasina Gore Magazine

[Translated by Engin Akyurek Universal Fans Club]

My summer holiday had started three months after I learned how to read. I didn’t have my red ribbon (1) that I proudly carried on the left side of my chest. My black school uniform which wrapped my body was wide open and it, flying like a cloak, had visually completed my report card which was full of good grades. I had my report card on one hand and my holiday book on the other. I guess I don’t have to tell you that my book bag carried on my back looked like a camel hump. Although it was the last day of the school, I couldn’t fit my holiday book into my book bag because it was full of beans and colored reading papers. My bag was like a legumes warehouse. Of course, this had nothing to do with our brains turning into a kneading trough as we grew older. (2) By the way, don’t look down on this holiday book, because this book which was sold by using very tactical sales techniques was the rescuer of our entire holiday and the assurance of our future. No more than a coloring book, it was an insult to human intelligence, let alone a colorful activity for hot summer days ahead. It was impossible to love the kid on the cover of the book even if he was your child. It was that bad. He was looking at us as if he was saying “you are an idiot.” Yes, we hadn’t solved Egyptian hieroglyphics and all we could do was to write “Ali look at the horse.” But, we were human after all, not a horse. Years later, we would understand that too much was expected from a generation who were entrusted to a holiday book. I hadn’t liked the book at all; it was a total disappointment for me.

After I showed my report card to my family, I had hidden the holiday book that I concealed under my shirt into one of the secret corners of our china cabinet. I had built a set in front of it with our whiskey bottles filled with tea. It wasn’t the right thing to do to throw it out into the garbage because our teacher would check our homework when school started. I have to tell you that I had already added a mustache and a beard on the kid’s picture on the cover. I had planned to solve all the questions in the book two days before school started. It was a nice plan.

Summer holiday was readily spent like the money you got out of nowhere. 15 days had already passed before the marbles season started. German-Turks (3) and their families hadn’t come yet. When they came, it was fun to beat them in a marbles game and pick their marbles. Since our neighborhood sits on a higher hill, it was a little bit difficult to play on the ridge. Children of lower neighborhoods were a little bit afraid of playing as a visitor. Big and contentious matches could continue until dinner time or until we heard the voice of someone’s mother. If you ever played marbles, you would know that every game had its own ground. Therefore, the feasibility of each neighborhood’s ground was done by the older boys of that neighborhood. Our little hands could take every kind of geometric shape like a protractor. If you wanted play the pit, the tilt, or the head game, your thumb, your wrists, or your eyes had to be strong, respectively.

I wanted to make a very strong entrance into the marbles season which I had started with a very little capital. We knew that there wouldn’t be huge fluctuations in marbles exchange before the children of German-Turks arrived and we would yield to domestic market conditions. I was on watch both for marbles and the Kapikule border gate (4). 

I was checking my holiday book now and then. If my mother ever found the book, I wouldn’t be able to lift my head from the book until my military service, let alone play marbles. The beard and mustache that I drew on the kid with a pencil was the proof of how my mother would sort me out. Whether it is a visitor game at the lower neighborhood or a hosting game in our neighborhood, my hands had started getting cracked and flaking off like a Somali map. Especially in a pit game, we pressed our hands on the ground so tight that it would take the color of the ground. It is true that I soaked my hands in soft soap not to show my flaking hands to my father at the dinner table. My tanned face, my sunburnt neck, and my hands like a cracked chicken leg were the summary of my three months after I learned how to read. My small capital had begun to grow and my marbles that I hid in the shoe cabinet had begun to spread toward my winter shoes. I was very proud of myself because I was doing great things with my small capital. I wished the kid on the cover of the holiday book could have seen my success. 

It was very difficult to hide my marbles every night. If my father had found them, I could have been banned to play marbles by the local court (means his family) before German-Turks arrived. God forbid.

It was the middle of my summer holiday. I could make waves on my hair with my comb. My face on the mirror had shown that I grew up a little more. Well, it was almost four months since I learned how to read. 

My mother made me read the newspaper at every breakfast. That was my entire education. All books were boring. All the characters in those books were either too idiotic or lotus eaters who enjoyed their vacation here and there. It was easy to talk under an umbrella during the summer, but I was spending my holiday by playing marbles on a dirt field. Life would shortly teach me to be interested in the things that I hadn’t experienced before.

When the children of German-Turks arrived, our neighborhood became livelier. German cars were as if they were swearing at our Tofaş (5) brand cars. I had never wanted to witness an Eagle (6) being belittled like this. German cars with their strong muscles were taking up as much space as their owners’ belly. If they had invented smartphones, we would have taken a selfie but only German-Turks had cameras back then. A German-Turk, leaning his belly fat against the wall and lining us up like glassware, had said “Guys, let me take a picture of you in front of the car.” Back in those days, we used to take a picture in front of new white appliances, too (7). We had lined up in front of the German-Turk’s car like penguins and smiled like humans. He had said “I will send this picture to all of you.” But, we hadn’t got a single greeting from him, let alone a picture. That picture of me which he had taken with my marbles in my pockets had been lost forever along with the Deutschmark bills hidden under the German-Turk’s belly fat. We had smiled so beautifully in that picture.

I was winning in the marbles games and collecting the German-Turk children’s marbles. Then, I was selling them from a daily rounded exchange rate. I was very happy. The entire neighborhood was expecting German-Turks to come back home; how could they leave such a beautiful country?

By the end of my summer holiday, I had bags of marbles. I had understood how the banking business started because it was very difficult to hide that many marbles. I was sneakily hiding them at the out-of-sight corners of the house.

My mother had found my holiday book just one week before school started. My marbles had also been exposed as if the kid on the cover told everything. My father had announced the completion of my collapse: “Take these marbles out and never bring them back. The school will start next week. Look at your hands! One can’t tell if you are a beggar or a student.” The marbles at home were just one tenth of what I had and the ones that I hid under trees or over roofs were my real treasure. The children of German-Turks had lost all their fortune.

It was one week before the school started. My long and wavy hair was cut in crew-cut (it was very ugly hair style that unmans a human) and I was out of spirits. I had to go home in the evening and solve the questions in my holiday book. I had lost all my spiritual and material connection with my marbles. My father was right; the school was starting and I had no business with marbles. I had decided to make an announcement for the children of our neighborhood; I would climb the highest hill and distribute my marbles among them without allowing any sense of looting. 

I was there at the exact hour as I promised. My child eyes were seeing a massive crowd before me. There were children from other neighborhoods as well. The children of German-Turks were also there, hoping that they could get back what they had lost. In their eyes, I was like a lunatic distributing his wealth. 

The marbles that I put into two big black bags were not visible. The older boys of our neighborhood had told me that they would shoot me instead of marbles if I was joking. I knew that they meant it. Rising on my toes, I had started throwing my marbles away. It was a mad scramble to get marbles. Throwing marbles away, I was trying to push the mad crowd away from me. My arms could become a bird and fly away and my elbows could head for the sky like an arrow. I was scared and sad but also enjoying this situation. Throwing the marbles that I honestly earned was causing egocentric ripples on my younger self. I was throwing the marbles so away that you almost needed to pass at least two neighborhoods to catch them.

When I came home in the evening, I saw my father nailing something with a nail between his lips and a hammer in his hand. The nail at the corner of his mouth showed that he was angry. 

“Dad, what happened?”

“Our window was broken. A blackguard has thrown a marble from the hill.”

Footnotes:

(1) When first grade students learn how to read, they are given red ribbon to show that they can read.

(2) He means empty like a kneading trough. 

(3) Turks who settled in Germany as a worker

(4) Turkish entry point from Europe for German Turks road-traveling

(5) Turkish automaker and one of the three global production centers of Fiat Auto. A popular series of the Tofas brand

(6) The series produced by Tofas during 1980s.

(7) During those years, white appliances or foreign brand cars were not easy to get because Turkey’s economic policy was mostly in state control until the very radical economic package announced on January 24, 1980 which shifted Turkey from mixed capitalism to a free market economy.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Français

Une bille

Mes vacances d'été avaient commencé trois mois après que j'ai appris à lire. Je n'avais pas mon ruban rouge (1) que je portais fièrement sur le côté gauche de ma poitrine. Mon uniforme scolaire noir qui enveloppait mon corps était ouvert et, volant comme un manteau, avait visuellement complété mon bulletin qui était plein de bonnes notes. J'avais mon bulletin scolaire d'une part et mon livre de vacances à l'autre. Je suppose que je n'ai pas à vous dire que mon sac scolaire porté sur mon dos ressemblait  à une bosse de chameau. Bien que c'était le dernier jour de l'école, je ne pouvais pas convenir  mon livre de vacances dans mon sac scolaire, car il était plein d’ haricots et des papiers colorés. Mon sac était comme un entrepôt de légumineuses. Bien sûr, cela n'avait rien à voir avec notre cerveau se transformant en une cuve de pétrissage alors que nous vieillissons. (2) En tout cas, ne regarde pas  vers le bas à ce livre de vacances, parce que ce livre qui a été vendu en utilisant des techniques de vente très tactiques a été le sauveteur de nos vacances entières et l'assurance de notre avenir. Pas plus qu'un livre à colorier, c'était une insulte à l'intelligence humaine, encore moins une activité colorée pour les chaudes journées d'été à venir. Il était impossible d'aimer le gamin sur la couverture du livre même s'il était ton enfant. Il était si mauvais. Il nous regardait comme s'il disait “tu es idiot”. Oui, nous n'avons pas résolu les hiéroglyphes égyptiens et tout ce que nous pouvions faire était d'écrire "Ali regarde le cheval." Mais, nous étions humains après tout, pas un cheval. Des années plus tard, on comprendrait qu'on attendait trop d'une génération qui était confiée à un livre de vacances. Je n'ai pas aimé le livre; c'était une déception totale pour moi.

Après avoir montré mon bulletin scolaire à ma famille, j'avais caché le livre de vacances que j'ai caché sous ma chemise dans un des coins secrets de notre meuble des porcelaines. J'avais construit un ensemble en face de ce livre avec nos bouteilles de whisky remplies de thé. Ce n'était pas la bonne chose à faire de le jeter dans les ordures parce que notre professeur vérifierait  nos devoirs quand l'école commencerait. Je dois vous dire que j'avais déjà ajouté une moustache et une barbe sur la photo de l’ enfant sur la couverture. J'avais prévu de résoudre toutes les questions dans le livre deux jours avant que l'école commence. C'était un bon plan.

Les vacances d'été ont été facilement dépensées comme l'argent que tu obtiens de nulle part. 15 jours s'étaient déjà écoulés avant le début de la saison des billes. Les Allemands-Turcs (3) et leurs familles n'étaient pas encore venus. Quand ils venaient, c'était amusant de les vaincre dans un jeu de billes et de cueillir leurs billes. Comme notre quartier se trouve sur une colline plus haute, c'était un peu difficile à jouer sur la crête. Les enfants des quartiers plus bas avaient un peu peur de jouer en tant que visiteur. Les grands matchs contentieux pourraient se poursuivre jusqu'à l'heure du dîner ou jusqu'à ce que nous entendions la voix de la mère de quelqu'un. Si vous avez déjà joué aux  billes, vous sauriez que chaque jeu avait son propre terrain. Par conséquent, la faisabilité du terrain de chaque quartier a été faite par les garçons plus âgés de ce quartier. Nos petites mains pouvaient prendre toutes les formes géométriques comme un rapporteur. Si  tu  voulais  jouer la fosse, l'inclinaison, ou le jeu de la tête,(des jeux de billes)  ta pouce, tes poignets, ou tes yeux ont dû respectivement être forts.

Je voulais faire une entrée très forte dans la saison des billes que j'avais commencée avec un très petit capital. Nous savions qu'il n'y aurait pas d'énormes fluctuations dans l'échange des billes  avant que les enfants des Allemands-Turcs ne soient arrivés et nous céderions aux conditions du marché intérieur. J'étais en veille à la fois pour les billes et la porte frontière Kapikule (4).

Je vérifiais mon livre de vacances de temps en temps. Si ma mère trouvait  le livre, je ne serais pas en mesure de lever la tête de ce  livre jusqu'à mon service militaire, et encore moins  jouer aux billes. La barbe et la moustache que j’avais dessinés sur le gamin avec un crayon était la preuve de la façon dont ma mère s’occuperait de moi. Que ce soit un jeu visiteur dans le quartier plus bas ou un jeu d'hébergement dans notre quartier, mes mains avaient commencé à se fissurer et se décoller comme une carte somalienne. Surtout dans un jeu de fosse, nous pressions nos mains sur le sol si fermement qu'elles prenaient la couleur du sol. Il est vrai que je  trempais  mes mains dans le savon doux pour ne pas montrer mes mains écaillées à mon père à la table du dîner. Mon visage bronzé, mon cou brûlé par le soleil, et mes mains comme une cuisse de poulet fêlée ont été le résumé de mes trois mois après que j'ai appris à lire. Mon petit capital a commencé à grandir et mes billes que je cachais  dans l'armoire de chaussures avaient commencé à se répandre vers mes chaussures d'hiver. J'étais très fier de moi-même parce que je faisais de grandes choses avec mon petit capital. Je souhaitais que le gamin sur la couverture du livre de vacances pouvait  voir mon succès.

C'était très difficile de cacher mes billes tous les soirs. Si mon père les avait trouvés, j'aurais pu être interdit de jouer aux billes par la cour locale (ça veut dire sa famille) avant l'arrivée des Allemands - Turcs. Que Dieu m'en garde.

C'était au milieu de mes vacances d'été. Je pouvais faire des vagues sur mes cheveux avec mon peigne. Mon visage sur le miroir montrait que j'avais grandi un peu plus. Eh bien, ça fait presque quatre mois que j'ai appris à lire.

Ma mère me faisait lire le journal pendant le petit déjeuner chaque matin. C'était toute mon éducation. Tous les livres étaient ennuyeux. Tous les personnages de ces livres étaient soit trop idiots, soit mangeurs de lotus qui jouissaient de leurs vacances ici et là. C'était facile de parler sous un parasol pendant l'été, mais je passais mes vacances en jouant aux billes sur un sale champ. La vie m'apprendrait bientôt à m'intéresser aux choses que je n'avais pas vécues auparavant.

Quand les enfants des Allemands-Turcs sont arrivés, notre quartier est devenu plus vivant. Les voitures allemandes étaient comme si elles insultaient nos voitures de marque Tofaş (5). Je n'avais jamais voulu voir une Eagle (6) être dépréciée comme ça. Les voitures allemandes avec leurs muscles forts occupaient autant d'espace que le ventre de leurs propriétaires. S'ils avaient inventé des smartphones, nous aurions pris une selfie, mais seuls les Allemands-Turcs avaient des caméras à l'époque. Un Allemand-Turc, appuyant son ventre contre le mur et nous alignant comme des verreries, avait dit: “Les gars, laissez-moi vous prendre une photo devant la voiture.” À l'époque, on prenait une photo devant de nouveaux appareils blancs (7). Nous nous etions  alignés devant la voiture de l'Allemand-Turc comme des pingouins et nous souriions  comme des humains. Il avait dit: “Je vais envoyer cette photo à vous tous.” Mais, nous n'avions pas eu un seul salut de lui, encore moins une photo. Cette photo de moi qu'il avait prise avec mes billes dans mes poches avait été perdue pour toujours avec les billets de DeutscheMark cachés sous le ventre gros de l’  Allemand-Turc. Nous avions tellement bien souri  dans cette photo.

Je  gagnais aux jeux de billes et je ramassais les billes des enfants  des Allemands-Turcs. Ensuite, je les vendais à partir d'un taux de change quotidien arrondi. J'étais très heureux. Tout le quartier s'attendait à ce que les Allemands - Turcs rentrent chez eux; comment pourraient-ils quitter un si beau pays?

À la fin de mes vacances d'été, j'avais des sacs pleins de billes. J'ai compris comment l'activité bancaire avait commencé parce qu'il était très difficile de cacher tant de nombreux billes. Je les cachais aux coins secrets de la maison.

Ma mère avait trouvé mon livre de vacances juste une semaine avant le début de l’ école. Mes billes avaient également été exposées comme si le gamin sur la couverture a tout dit. Mon père avait annoncé l'achèvement de mon effondrement: “Prends ces billes et ne les rapporte jamais. L'école va commencer la semaine prochaine. Regarde tes mains! On ne peut pas dire si tu es mendiant ou élève.” Les billes à la maison étaient juste un dixième de ce que j'avais et celles que j'ai cachées sous les arbres ou sur les toits étaient mon vrai trésor. Les enfants des Allemands-Turcs avaient perdu toute leur fortune.

C'était une semaine avant le début de l'école. Mes cheveux longs et ondulés ont été coupés en brosse (c'était un style de cheveux très laid qui intimide un homme et j'étais triste. Je devais rentrer chez moi le soir et résoudre les questions dans mon livre de vacances. J'avais perdu toute ma connexion spirituelle et matérielle avec mes billes. Mon père avait raison; l'école commençait et je n'avais pas affaire aux billes. J'avais décidé de faire une annonce pour les enfants de notre quartier; Je grimpais sur la colline la plus haute et  je distribuais mes billes parmi eux sans leur laisser de sens de pillage.

J'étais là à l'heure exacte comme je l'avais promis. Mes yeux infantilesvoyaient une foule massive devant moi. Il y avait aussi des enfants d'autres quartiers. Les enfants des Allemands-Turcs étaient aussi là, espérant qu'ils pourraient récupérer ce qu'ils avaient perdu. À leurs yeux, j'étais comme un fou distribuant sa  richesse.

Les billes que j'ai mises dans deux grands sacs noirs n'étaient pas visibles. Les garçons les plus âgés de notre quartier m'avaient dit qu'ils me tireraient au lieu des billes si je plaisantais. Je savais qu'ils voulaient dire ça. Debout sur mes orteils, j'avais commencé à jeter mes billes. C'était une course folle pour obtenir les billes. Je lançais les billes et j'essayais de repousser la foule folle. Mes bras pourraient devenir un oiseau et voler loin et mes coudes pourraient se diriger vers le ciel comme une flèche. J'étais effrayé et triste, mais je m’amusais aussi de cette situation. Lancer les billes que j'ai honnêtement gagnées causait des ondulations égocentriques sur moi. Je jetais les billes si loin que tu avais besoin de passer au moins deux quartiers pour les attraper.

Quand je suis rentré le soir, j’ai vu mon père clouer quelque chose avec un clou entre ses lèvres et un marteau à la main. Le clou au coin de sa bouche montrait  qu'il était en colère.

“Papa, qu'est-ce qui s'est passé?”

“Notre fenêtre était cassée. Une canaille a jeté une bille de la colline.”

Notes:

(1) Lorsque les élèves de première année apprennent à lire, ils reçoivent un ruban rouge pour montrer qu'ils peuvent lire.

(2) Il veut dire vide comme une cuve de pétrissage.

(3) Des Turcs qui se sont installés en Allemagne en tant que travailleur.

(4) Point d'entrée turque de l'Europe pour les Allemnds – Turcs  qui voyagaient en voiture.

(5)Constructeur automobile turque et l'un des trois centres de production mondiale de Fiat Auto. Une série populaire de la marque Tofas.

(6) Le modèle de voiture produit par Tofas pendant les années 1980.

(7) Pendant ces années, les appareils blancs ou les voitures de marque étrangères n'étaient pas faciles à obtenir, car la politique économique de la Turquie était principalement sous contrôle  de l'état jusqu'à ce que le paquet économique très radical soit annoncé le 24 janvier 1980 qui a  transfèré la Turquie du capitalisme mixte à une économie de marché libre.

 ------------------------------------------------------------------------------------------
Spanish : 

Bolitas (Canicas)
De Engin Akyurek para Revista Kafasina Gore [Traducido por Engin Akyurek Universal Fans Club] 

Mis vacaciones de verano habían comenzado tres meses después de aprender a leer. No tenía mi cinta roja (1) que orgullosamente llevaba a la izquierda de mi pecho. Mi uniforme escolar negro, que envuelve mi cuerpo estaba completamente abierto y, volando como una capa, había completado visualmente mi tarjeta de informe que estaba lleno de buenas calificaciones. Tenía mi libreta de calificaciones de un lado y mi libro de vacaciones en la otra. Supongo que no tengo que decirte que mi mochila que llevaba en la espalda parecía una joroba de camello. A pesar de que era el último día de la escuela, no podía meter mi libro de vacaciones en mi mochila porque estaba lleno de porotos y papeles de colores de lectura. Mi bolso era como un almacén de legumbres. Por supuesto, esto no tenía nada que ver con que nuestro cerebro se convirtiera en una amasadora a medida que envejecemos. (2) Por cierto, no mires en menos este libro de vacaciones, porque este libro que fue vendido mediante el uso de técnicas de venta muy tácticas, fue el salvador de nuestras vacaciones y la garantía de nuestro futuro. No más que un libro para colorear, era un insulto a la inteligencia humana, y mucho menos una colorida actividad para días calurosos de verano por delante. Era imposible amar al niño en la portada del libro, incluso si él era tu hijo. Era tan malo. Él nos miraba como si estuviera diciendo "eres un idiota." Sí, no habíamos resuelto los jeroglíficos egipcios y todo lo que podíamos hacer era escribir "Ali mira el caballo." Pero,éramos humanos después de todo, no un caballo. Años después, entenderíamos que se esperaba demasiado de una generación que fue confiada a un libro de vacaciones. No me había gustado el libro en absoluto; fue una decepción total para mí. Después mostré mi libreta de calificaciones a mi familia, había escondido el libro de vacaciones que oculté debajo de mi camisa, en uno de los rincones secretos de nuestro gabinete de China (armario de vajilla o vitrina). Había construido un grupo en frente a el con nuestras botellas de whisky llenos de té. No era correcto tirarlo a la basura, porque nuestro maestro comprobaría nuestra tarea cuando empezara la escuela. Tengo que decir que yo ya le había añadido un bigote y una barba a la imagen del niño en la portada. Yo había planeado resolver todas las preguntas en el libro dos días antes de empezar las clases. Era un buen plan. Las vacaciones de verano se gastaron rápidamente al igual que el dinero recibido de la nada. 15 días ya habían pasado antes de que comenzara la temporada de bolitas. Los Turco-alemanes (3) y sus familias no habían llegado aún. Cuando llegaron, fue muy divertido vencerlos en un juego de bolitas y tomar sus bolitas. Ya que nuestro barrio se asienta sobre una gran colina, era un poco difícil de jugar en la cima. Los niños de los barrios más bajos estaban un poquito asustados de jugar como visitantes. Partidos grandes y polémicos podrían continuar hasta la hora de la cena o hasta que oíamos la voz de la madre de alguien. Si alguna vez jugaste bolitas, debes saber que cada juego tiene su propio terreno. Por lo tanto, la viabilidad del suelo de cada barrio fue hecho por los chicos mayores de esa zona. Nuestras manitos podían tomar todo tipo de forma geométrica como un transportador. Si querías jugar al hoyo, la inclinación, o el juego de cabeza, tu pulgar, tus muñecas, o tus ojos tenían que ser fuertes, respectivamente. Yo quería hacer una fuerte entrada en la temporada de bolitas la que había comenzado con un capital muy pequeño. Sabíamos que no haríamos grandes fluctuaciones en el cambio de bolitas antes que los turco-alemanes llegaran y produciríamos a las condiciones del mercado doméstico. Yo estaba de guardia tanto para las bolitas como para la puerta de frontera Kapikule (4). Yo revisaba mi libro vacaciones de vez en cuando. Si mi madre hubiése encontrado el libro, yo no habría sido capaz de levantar mi cabeza del libro hasta mi servicio militar, y dejar las bolitas jugar solas. La barba y el bigote que dibujé en el niño con un lápiz era la prueba de cómo mi madre me arreglaría. Fuera de un juego de visita en el barrio más bajo o un juego de local en nuestro barrio, mis manos habían comenzado a agrietarse y descamarse como un mapa de Somalia. Especialmente en un juego de hoyos, presionábamos nuestras manos en el suelo con tanta fuerza que podría tomar el color de la tierra. Es cierto que empapé mis manos con un jabón suave para no mostrar mis manos descamadas a mi padre en la mesa del comedor. Mi cara bronceada, mi cuello quemado por el sol , y mis manos como un muslo de pollo agrietado fueron el resumen de mis tres meses después de cómo aprendí a leer. Mi pequeño capital había comenzado a crecer y mis bolitas que escondí en el armario de zapatos había comenzado a extenderse hacia mis zapatos de invierno. Yo estaba muy orgulloso de mí porque estaba haciendo grandes cosas con mi pequeño capital. Me hubiera gustado que el chico en la portada del libro de vacaciones pudiera haber visto mi éxito. Era muy difícil ocultar mis bolitas cada noche. Si mi padre las hubiera encontrado, me podría haber sido prohibido jugar a las bolitas por el tribunal local (significa su familia) antes que los turco-alemanes llegaran. Dios no lo quiera. Eran la mitad de mis vacaciones de verano. Me podía hacer ondas en el pelo con el peine. Mi cara en el espejo había mostrado que crecí un poco más. Bueno, eran casi cuatro meses desde que aprendí a leer. Mi madre me hizo leer el periódico en cada desayuno. Esa fue toda mi educación. Todos los libros eran aburridos. Todos los personajes de los libros eran demasiado idiotas comedores de loto (una persona que pasa tiempo cayendo en el placer y el lujo en lugar de hacer frente a las preocupaciones prácticas) que disfrutaban de sus vacaciones aquí y allá. Era fácil hablar bajo un paraguas durante el verano, pero yo estaba pasando mis vacaciones jugando bolitas en un campo de tierra. La vida sería breve enseñándome a estar interesado por las cosas que yo no había experimentado antes. Cuando llegaron los hijos de los turco-alemanes, nuestro vecindario se hizo más animado. Los autos alemanes eran como si estuvieran insultando a nuestros autos de marca Tofaş (5). Nunca había querido presenciar un águila (6) siendo menospreciado así. Los autos alemanes con su fuerte musculatura estaban tomando tanto espacio como el vientre de sus dueños. Si hubieran inventado los smartphones, nos habríamos tomado una selfie, pero sólo los turco-alemanes tenían cámaras en aquel entonces. Un turco-alemán, apoyando su gordo vientre contra la pared y alineándonos como cristalería, dijo "Chicos, déjenme sacar una foto de ustedes delante del auto." En aquellos días, se acostumbraba tomar una foto en frente de los nuevos electrodomésticos blancos, también (7). Nos habíamos alineado delante del auto del el turco-alemán como pingüinos y sonreímos como humanos. Él dijo "Voy a enviar esta foto a todos ustedes." Pero, no habíamos conseguido un solo saludo de él, y mucho menos una foto. Esa imagen de mí que había tomado con mis bolitas en mis bolsillos se había perdido para siempre junto con los billetes de marcos alemanes escondidos debajo del gordo vientre del turco-alemán. Habíamos sonreído tan bonito en esa foto. Estaba ganando en los juegos de bolitas y recolectando las bolitas de los niños turco-alemanes. Entonces, yo estaba vendiéndolas a un tipo de cambio redondo diariamente. Estaba muy feliz. Todo el barrio estaba esperando que los turco-alemanes regresaran a casa; ¿cómo podrían dejar un país tan hermoso? Hacia el final de mis vacaciones de verano, tenía bolsas de bolitas. Yo había entendido cómo comenzó el negocio bancario porque era muy difícil de ocultar tantas bolitas. Yo estaba disimuladamente ocultándolas fuera de la vista en las esquinas de la casa. Mi madre había encontrado mi libro de vacaciones apenas una semana antes de empezar las clases. Mis bolitas también habían sido expuestas como si el chico en la tapa hubiera contado todo. Mi padre había anunciado la finalización de mi caída: "Toma estas bolitas y nunca las traigas de vuelta. La escuela comenzará la próxima semana. Mira tus manos! Uno no puede decir si eres un mendigo o un estudiante". Las bolitas en casa eran sólo una décima parte de lo que tenía y las que escondí debajo de árboles o sobre los techos eran mi verdadero tesoro. Los hijos de los turco-alemanes habían perdido toda su fortuna. Era una semana antes de que empezara la escuela. Mi pelo largo y ondulado se redujo al corte de tripulación (que era un estilo de cabello muy feo que inhumaniza un ser humano) y yo estaba sin espíritu. Tuve que ir a casa por la tarde y resolver las preguntas en mi libro de vacaciones. Había perdido toda mi conexión espiritual y material con mis bolitas. Mi padre tenía razón; la escuela estaba empezando y yo no tenía ningún negocio con bolitas. Había decidido hacer un anuncio para los niños de nuestro barrio; Podría subir a la colina más alta y distribuir mis canicas entre ellos sin permitir ningún saqueo. Yo estaba allí a la hora exacta como lo había dicho. Mis ojos de niño estaban viendo una multitud masiva ante mí. Había niños de otros barrios también. Los hijos de los turco-alemanes también estaban allí, con la esperanza de que podrían recuperar lo que habían perdido. A sus ojos, yo estaba como un loco distribuyendo su riqueza. Las bolitas que puse en dos bolsas negras grandes no eran visibles. Los chicos mayores de nuestro barrio me habían dicho que me iban a disparar por las bolitas, si estaba bromeando. Yo sabía que lo decían en serio. Empinándome en los dedos de mis pies, comenzé a lanzar mis bolitas. Era una loca carrera para conseguir bolitas. Tirando bolitas, yo estaba tratando de empujar a la multitud loca lejos de mí. Mis brazos podrían convertirse en un pájaro y volar lejos y mis codos podrían dirigirse hacia el cielo como una flecha. Estaba asustado y triste, pero también disfrutando esta situación. Lanzando las bolitas que gané honestamente estaba causando ondas egocéntricas en mi yo más joven. Yo estaba tirando las bolitas tan lejos que casi se necesitaba pasar al menos dos barrios para capturarlas. Cuando llegué a casa por la noche, vi a mi padre clavando algo con un clavo en los labios y un martillo en la mano. El clavo en la esquina de su boca mostraba que estaba enojado. "Papá, ¿qué pasó?" "Nuestra ventana fue rota. Un canalla ha lanzado una bolita desde la colina ". Notas al pie: (1) Cuando los estudiantes de primer grado aprenden a leer, se les da la cinta roja para mostrar que ellos pueden leer. (2) Se refiere a vacío como una artesa. (3) turcos que se establecieron en Alemania como trabajadores (4) punto de entrada de Turquía en Europa para los turcos alemanes que viajan en carretera (5) fabricante de automóviles de Turquía y uno de los tres centros mundiales de producción de Auto Fiat. (6) La serie producida por Tofas durante los 80. (7) Durante esos años, los electrodomésticos blancos o los autos de marca extranjera no eran fáciles de conseguir debido a la política económica de Turquía, era principalmente control del estado hasta que el paquete económico muy radical anunció el 24 de enero de 1980, que se desplazó a Turquía desde el capitalismo mixto a una economía de libre mercado .