Άρθρο της Oya Tekin για τη βράβευση του Engin Akyurek στη Σεούλ.

Τα βραβεία που κέρδισαν ο Engin Akyurek και η Damla Sonmez ζέσταναν τις καρδιές μας.

Την προηγούμενη εβδομάδα τα βραβεία που δόθηκαν από τα Διεθνή Βραβεία Τηλεόρασης στη Σεούλ (Seoul International Drama Awards), τα οποία είναι ένας από τους σημαντικότερους παγκόσμιους οργανισμούς του κλάδου της τηλεόρασης βρήκαν τους κατόχους τους. Ο Engin Akyurek ο οποίος εκπροσώπησε τη χώρα μας, κέρδισε το βραβείο για την κατηγορία "Καλύτερου Ηθοποιού" και έγινε μια πηγή υπερηφάνειας για όλους μας.

Την ίδια ώρα η Damla Sonmez κέρδισε το βραβείο για την κατηγορία "Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας" για το ρόλο της στην ταινία «Πέρα από τη θάλασσα" στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μιλάνου. [...] Αυτά τα διαδοχικά βραβεία κατά τη διάρκεια μιας  πολύ οδυνηρής περόδου για  τη χώρα μας ,ζέσταναν την καρδιά μας.

Ωστόσο, κάποιοι από εμάς αμέσως άρχισαν  να κάνουν συγκρίσεις. Υποθέτω ότι αυτό γίνεται κυρίως , διότι δεν μπορούμε να χωνέψουμε (ή φθονούμε ή ζηλεύουμε) αυτές  τις διεθνείς επιτυχίες. Ακόμη και το να είσαι μεταξύ των φιναλίστ είναι πολύ σημαντικό, θα βρίσκουμε πάντα κάποιες δικαιολογίες για "αλλά". Στην πραγματικότητα,  το "αλλά" δεν θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο  όταν οι ηθοποιοί μας, οι σκηνοθέτες μας, οι ταινίες μας και οι τηλεοπτικές σειρές μας πραγματοποιούν τα όνειρά μας, που όλοι νομίζαμε  υπερβολικά στο παρελθόν. Δεν θα ήταν καλύτερο  αν τους προστατεύουμε και τους υποστηρίζουμε; Επιπλέον, τα βραβεία αυτά δίνουν  κύρος όχι μόνο στους κατόχους τους, αλλά και στην Τουρκία. Ενώ κάθε διεθνή κίνηση μας προσθέτει ένα άλλο στοιχείο στη λίστα των εσφαλμένων αντιλήψεων για την Τουρκία, δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί αρχίζουμε αμέσως να κάνουμε συγκρίσεις αντί  να είμαστε χαρούμενοι για αυτά τα βραβεία. Πώς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τις ομιλίες αυτών των δύο ηθοποιών που έδωσαν μήνυμα ειρήνης και περιέγραψαν την τρέχουσα κατάσταση στη χώρα μας; Σε ποια πολιτική σκηνή; Με τι είδους πολιτική στάση; Ή θα μπορούσαν να είναι το ίδιο αποτελεσματικά όπως η δύναμη της τέχνης που ενώνει; Και αυτά τα βραβεία δεν δίνονται μεροληπτικά, όπως γίνεται στη χώρα μας. Οι άνθρωποι αξίζουν πραγματικά αυτά τα βραβεία. Δηλαδή, η κριτική επιτροπή αξιολογεί την ερμηνεία του ηθοποιού, όχι το βιογραφικό του. Ακριβώς όπως αξιολόγησαν την ερμηνεία  του Engin στο «Καρά Para Ask» και την ερμηνεία της  Damla Sonmez στο « Πέρα ​​από τη θάλασσα».

Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν. Το 2012, ο Kenan Imirzalioglu με τον ρόλο του στο Ezel και, το 2014, Cagatay Ulusoy με τον ρόλο του στο Medcezir ήταν υποψήφιοι για την κατηγορία "Καλύτερου Ηθοποιού" στα Διεθνή Βραβεία Τηλεόρασης της Σεούλ που συνδυάζει ψηφοφορία του κοινού και αξιολόγηση από κριτική επιτροπή. Δυστυχώς, κανένας από αυτούς δεν θα μπόρεσε να κερδίσει αυτό το βραβείο. Δηλαδή, αυτά τα ονόματα τα οποία τα ταμπλόιντ μέσα μαζικής ενημέρωσης αγαπάνε  πολύ και τα επαινούν συνεχώς  επέστρεψαν με άδεια χέρια και δεν μπόρεσαν να έχουν  την ίδια επιτυχία.Κάναμε  επίσης συγκρίσεις σχετικά με αυτό;

Έδωσα τα ονόματά τους σαν παράδειγμα για να δείξω ότι το να πάρεις το βραβείο "Καλύτερου Ηθοποιού" δεν είναι εύκολο, ακόμη και το να είσαι μεταξύ των υποψηφίων είναι μεγάλο επίτευγμα και τα κριτήρια των  ειδικών μας δεν συμφωνούν με τα κριτήρια της κριτικής επιτροπής τους. Η τηλεοπτική σειρά "Ezel" κέρδισε το Ειδικό Βραβείο ενώ το  "Medcezir" κέρδισε το ασημένιο βραβείο.  Το "Kurt Seyit και Sura" δεν μπόρεσε να πάει στον τελικό. Αν θυμηθούμε όλα αυτά, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα πώς τα κριτήριά τους είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Κάνω λάθος;

Επιπλέον αν ελέγξουμε τους άλλους υποψηφίους με τον Engin Akyurek,υπάρχουν δύο αξιοσημείωτα ονόματα: ο Adrien Brody και ο Terrence Howard. Και οι δύο έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους διεθνώς. Υποθέτω πως δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ξεπέρασε τον βραβευμένο με Όσκαρ Αμερικανό ηθοποιό Adrien Brody.Το σκεφτήκαμε αυτό όταν κάναμε σύγκριση; Αυτό σημαίνει ότι ο Engin Akyurek άξιζε αυτό το βραβείο. Αποφεύγω να αναφέρω ότι αυτό το επίτευγμα πρέπει να σχετίζεται με μεροληψία όταν κάνεις συγκρίσεις. Μπορείτε να το ονομάσετε «Ας αφήσουμε-αυτούς –που συμπαθούμε –και-να υπερβάλλουμε-με τη νίκη»Σύνδρομο. Λυπάμαι αλλά αυτό δεν λειτουργεί όπως στη χώρα μας. Χαίρομαι που δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο επειδή οι άνθρωποι που αξίζουν κερδίζουν.

[...]Αν το μόνο που κάνεις είναι να λες ", αλλά ... αλλά ..." αντί να νοιάζεσαι για αυτά τα σημαντικά πράγματα, αυτό σημαίνει ότι αν ένας ηθοποιός ή μια ηθοποιός δεν είναι υλικό για τις ταμπλόιντ εφημερίδες, τότε προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες για να πεις ", αλλά" στη χώρα μας ακόμα και για ένα βραβείο που αυτός ή αυτή κερδίζει. Με συγχωρείτε, αλλά, δεν μπορούν όλοι  να κερδίσουν ένα διεθνές βραβείο. Θα πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου πολύ καλά για να κερδίσεις ένα τέτοιου είδους βραβείο. Και ο Engin και η Damla κάνουν καλά τη δουλειά τους, αντί να σπαταλούν τον  χρόνο τους να είναι ένα υλικό για τις ταμπλόιντ εφημερίδες. Σε αντάλλαγμα, πήραν και θα συνεχίσουν να παίρνουν αυτό που πραγματικά τους αξίζει για τις προσπάθειές τους. Δηλαδή, αν το μόνο για το οποίο νοιάζεσαι είναι η  δουλειά  που κάνεις, το αποτέλεσμα θα είναι αυτού του είδους αναγνωρισμένου κύρους βραβείο, θα ξεπερνάς βραβευμένους με Όσκαρ ηθοποιούς, και το όνομά σου θα γράφεται ανάμεσα στα διάσημα αστέρια παγκοσμίως.

Ζούμε σε μια χώρα όπου επικροτούμε ηθοποιούς που έγιναν διάσημοι επειδή είναι καλό υλικό για τις ταμπλόιντ εφημερίδες, όπου θαυμάζουμε τους μυς ενός ηθοποιού, ο οποίος έγινε διάσημος μετά από ένα διαγωνισμό ομορφιάς, και όπου έχουμε φαντασία. Από τη στιγμή που συνεχίζουμε  να τροφοδοτούμε τον λαό μας με τέτοιου είδους υλικού, δεν συνειδητοποιούμε καν ότι χάνουμε την έννοια της υποκριτικής. Χάνουμε επίσης το γεγονός ότι η μόρφωση από μόνη της δεν είναι αρκετή για την υποκριτική.  Επειδή, πολλοί άνθρωποι που αποφοίτησαν από τη δραματική Σχολή  ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν αυτές τις Σχολές ή ήταν μέρος ορισμένων έργων, επειδή είχαν γνωριμίες  ή τους δόθηκε η ευκαιρία με βάση ποιανού παιδί ήταν. Λες και η παρουσία των γονιών τους  στις ταμπλόιντ εφημερίδες δεν είναι αρκετή, τώρα είναι η σειρά των παιδιών τους. Όταν αυτό συμβαίνει, σε μια χώρα γεμάτη από διάσημους ανθρώπους που έγιναν διάσημοι είτε επειδή είναι μορφωμένοι ή έχουν ένα ωραίο σώμα, ο λαός μας πιστεύει ότι αυτοί οι ηθοποιοί είναι καλοί στην υποκριτική. Στην πραγματικότητα, αποκαλώντας αυτούς τους ανθρώπους ηθοποιούς είναι πολύ άδικο για την τέχνη.

Η υποκριτική δεν είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί αργότερα ή να το μάθεις μέσω της μόρφωσης σου. Εάν είσαι ταλαντούχος, η εκπαίδευση που έχεις στις δραματικές Σχολές διαπλάθουν το ταλέντο σου.  Αν δεν έχεις ταλέντο, οι προσπάθειές σου θα είναι μάταιες. Αν οι εφημερίδες παρεμβαίνουν και υπερβάλλουν για την υποκριτική σου, οι άνθρωποι μπορεί να το «αγοράσουν». Όμως, αυτό δεν λέγεται υποκριτική. Αυτό λέγεται παραφουσκωμένη διασημότητα.

Η προτεραιότητα του Engin Akyurek είναι να είναι ηθοποιός και όχι να γίνει διάσημος. Είναι ένα πρόσωπο που αθόρυβα ανέβηκε σε αυτόν τον κλάδο, ο οποίος δεν σπατάλησε  το ταλέντο που του δόθηκε από τον Θεό, και ο οποίος βελτίωσε τον εαυτό του με την απόκτηση νέων δεξιοτήτων κάθε μέρα. Δηλαδή, δεν είναι μία από αυτές τις παραφουσκωμένες διασημότητες για τις οποίες  οι εφημερίδες υπερβάλλουν. Δεν ξεχωρίζει με το σώμα του. Ανακαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ενός σόου ταλέντων και, εμπλουτίζοντας την υποκριτική του, ανέβηκε σιγά-σιγά. Δεν κάνει κύκλους. Μιλώντας λιγότερο, έγινε ένας από εκείνους τους ανθρώπους που δεν σπαταλούν τον χρόνο τους. Και αυτό τον έκανε να επιτύχει την πρώτη διεθνή επιτυχία του. Ξέρει ότι έχει πολύ δρόμο να διανύσει. Η μετριοφροσύνη του δεν άλλαξε ποτέ. Ποτέ δεν υποδύθηκε τους  χαρακτήρες του σαν ένα φόρεμα σε μια κρεμάστρα, έγινε οι χαρακτήρες του. Δεν ξέρουμε αν ενσωμάτωσε τους χαρακτήρες του ή αν οι χαρακτήρες του απέκτησαν νόημα μαζί του, ενώ τους υποδυόταν, αλλά γνωρίζουμε ότι έχει αποδειχθεί τόσες πολλές φορές ότι οι βάσεις του ήταν σταθερές και είναι ένας ηθοποιός επιπέδου. Παρ 'όλα αυτά, οι άνθρωποι δεν γράφουν πάντα όπως πρέπει  για τις υποκριτικές του ικανότητες και μιλούν σαν να τον  έχουν μόλις ανακαλύψει. Κατά καιρούς, οι σχολιαστές οι οποίοι έχουν φαντασίες για μοντέλα προτείνουν στους τηλεθεατές να φορέσουν ένα ζευγάρι γυαλιά. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ προφανές ποιος χρειάζεται ένα ζευγάρι γυαλιά. Αν είσαι ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που χρησιμοποιείς τις μιμητικές του ικανότητες  πολύ καλά, αν προσθέτεις  κάτι από τον εαυτό σου στον χαρακτήρα που παίζεις αντί να τον φοράς σαν κρεμάστρα, εάν κάθε χαρακτήρας που υποδύεσαι  είναι εντελώς διαφορετικός ο ένας από τον άλλο, αν δεν παίζεις τους ίδιους ρόλους, αν καταλαβαίνεις  τον χαρακτήρα σου  και όχι μόνο τον υποδύεσαι  και αν κάνεις και τους θεατές να το πιστέψουν, τότε είσαι ένας πραγματικός ηθοποιός έτσι κι αλλιώς.  Ο Engin Akyurek είναι ένας από αυτούς τους  πραγματικούς ηθοποιούς παρά το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να αγνοούν αυτό το γεγονός. Όπως είπα, ο σκοπός του δεν είναι να γίνει δημοφιλής, ούτε να αναφέρεται στις εφημερίδες.Είναι ένας από τους σπάνιους ανθρώπους που αναδύθηκε στην καριέρα του, χωρίς να κάνουν τέτοια και έχει πολλούς θαυμαστές. Με λίγα λόγια είναι ένα πολύ ξεχωριστό άτομο με τη στάση του και την υποκριτική του. Όπως θα έπρεπε να είναι. Ευτυχώς, αυτά τα προτερήματα  τα είδαν αυτοί που έπρεπε να τα δουν. Ακόμα κι αν νόμιζα ότι το Kara Para Ask δεν ήταν ικανοποιητικό, ο Engin Akyurek ο οποίος υποδύθηκε τον Ομέρ σε αυτή τη σειρά ήταν περισσότερο από ικανοποιητικός. Δεν χρειάζεται να πούμε  αυτό, γιατί το βραβείο του το αποδεικνύει. Ένας «άτακτος» αστυνομικός , ο οποίος είναι λίγο άγριος, ο οποίος είναι προσκολλημένος στις αξίες του, ο οποίος εναντιώνεται  κατά του συστήματος που και που, που ποτέ δεν ξεγέλασε τους ανθρώπους που αγαπούσε και τη δουλειά του. Έκανε τους τηλεθεατές και την  κριτική επιτροπή να πιστέψουν αυτό το χαρακτήρα με την ερμηνεία του. Και όπως είπα, έχουμε την απόδειξη.

[....]

Στην αρχή, είπα ότι η εκπαίδευση ή η ομορφιά από μόνη της δεν είναι αρκετά για να γίνεις ηθοποιός. Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι η απόδειξη γι 'αυτό. Έχουν προχωρήσει μόνοι  τους, προσθέτοντας κάποια πράγματα στο  υπάρχον ταλέντο τους και ο καθένας το  έκανε αυτό με πολύ διαφορετικό τρόπο. Και πήραν τα βραβεία τους σε αντάλλαγμα. Δεν είναι η ώρα να κάνουμε συγκρίσεις και να βρίσκουμε δικαιολογίες για τα «αλλά», αλλά να είμαστε υπερήφανοι για την επιτυχία τους.

Τους συγχαίρω ολόψυχα και τους δύο για τα βραβεία αυτά. 

http://blog.milliyet.com.tr/engin-akyurek-ve-damla-sonmez-in-aldiklari-odul-icimizi-isitti-/Blog/?BlogNo=510150

The awards which Engin Akyurek and Damla Sonmez won warmed our hearts. 

Oya Tekin

Last week, the awards given by the Seoul International Drama Awards which is one of the most important worldwide organizations of the TV industry found their owners. Engin Akyurek who represented our country won the award for the “Best Actor” category and became a source of pride for all of us. About the same time, Damla Sonmez won the award for the “Best Actress” category for her role in “Across the Sea” at the International Milano Film Festival. Also, Nisan Dag and Esra Saydam, the directors of the same movie, won the award for the “Best Director” category. These successive awards during a time when we were going through a very painful period in our country recently, warmed up our heavy hearts.

However, some of us immediately started making comparisons; I guess it is mostly because we can’t digest (or do envy or are jealous of) those international successes. While even being among the finalists is a very important thing, we always find some excuses for “but”s. In fact, “But” shouldn’t be the thing we are looking for when our actors, directors, movies, and TV series make realize our dreams which we all had thought farfetched in the past. Wouldn’t it be better if we protect and support them? Moreover, these awards bring prestige not only to them but also to Turkey. While our every international move adds another notch to the list of false perceptions about Turkey, I will never understand why we immediately start making comparisons rather than be happy about these awards.

How could we have made those two actors’ speeches which delivered peace message and described our country’s current situation? In which political arena? With what kind of political stance? Or could it be as effective as art’s unifying power? And these awards are not given biasedly like in our country. People really deserve these awards. That is, the jury evaluates actor’s performance, not his resume. Just like they evaluated Engin’s performance in Kara Para Ask and Damla Sonmez’s performance in Across the Sea.

Let’s take a look at the past. In 2012, Kenan Imirzalioglu with his role in Ezel and, in 2014, Cagatay Ulusoy with his role in Med Cezir were nominated for the “Best Actor” category for the Seoul International Drama Awards which combines public voting and jury evaluation. Unfortunately, none of them could win this award. That is, those names which the tabloid media loves a lot and praises constantly, came back empty handed and couldn’t achieve the same success. Did we also make any comparisons about this?

I gave their names as an example to show that winning the “Best Actor” award is not an easy thing even though being among the nominees is a great achievement and our experts’ criteria don’t tally with their jury’s criteria. “Ezel” TV series won the Special Award whereas “Med Cezir” won the Silver Award. “Kurt Seit and Sura” couldn’t make it to the finals. If we remember all these, we can better understand how their criteria are different from ours. Am I mistaken?

Morover, if you check the other finalists running against Engin Akyurek, there are two noticeable names: Adrien Brody and Terrence Howard. They both proved themselves internationally. I guess you can’t dismiss the fact that he passed the Oscar winner American actor Adrien Brody. Have we considered this while making a comparison? That is, Engin Akyurek deserved this award. Avoiding to mention this achievement must be related to being biased while making comparisons. You can call it Let-the-ones-we-like-and-exaggerate-win Syndrome. I am sorry, but it doesn’t work like in our country. I am glad that it doesn’t work that way because people who deserve it win.

The Butterfly’s Dream which was directed by Yilmaz Erdogan and which our tabloid media harped on was nominated for three categories at the International Milano Film Festival. Belcim Bilgin, leading actress of the movie, was nominated for the “Best Actress” category for her role “Susan”, but she couldn’t win. The movie won the award for the “Best Music” category at the festival. “Across the Sea” was nominated at the same festival this year. You can’t say that winning the “Best Director” and the “Best Actress” awards is just a coincidence; on the contrary, this is what we call “a great success.” Winning this award which was given to world famous actresses like Charlize Theron, Renee Zellweger, and Kristen Stewart, Damla Sonmez has proved herself and showed the capability of Turkish actresses to the world. If all you do is to say “but… but…” instead of caring for these meaningful things, this means that if an actor or actress is not a material for tabloids, then you try to find excuses to say “but” in our country even for an award which she or he wins. Excuse me, but, it is not for everybody to win an international award. You have to do your job very good to win such an award. And Engin and Damla are doing their job instead of wasting their time to be a material for tabloids. In return, they got and will continue to get what they really deserved for their efforts. That is, if you only care about the work you do, the result will be this kind of prestigious award, you will pass Oscar winning actors, and your name will get written among world’s famous stars.

We live in a country where we applaud actors/actresses who became famous because they are a good material for tabloids, where we admire the muscles of an actor who became famous after a beauty pageant, and where we have window fantasies. Since we continue to feed our people with this kind of material, we don’t even realize that we hollow the concept of acting. We also dismiss the fact that education alone is not enough for acting; because, many people who graduated from conservatory were able to attend those schools or were a part of some projects because they knew people at those places or they were given a chance based on whose child they were. As if their parents’ tabloid presence is not enough, now it is their children’s turn. When this is the case, in a country full of famous people who became famous because either they are educated or they have a nice body, our people believe that these actors and actresses are good in acting. In fact, calling these people as actors or actresses is very unfair to art.

Acting is not something you attain later on or learn through your education. If you are talented, education you got at those schools shapes your talent; if you don’t have a talent, your efforts will be in vain. If the tabloids step in and exaggerate your acting, people may buy it. But, that is not called acting; that is called becoming an overblown celebrity.

Engin Akyurek’s priority is to be an actor; not to become famous. He is a person who silently moved up in this industry, who didn’t waste his God given talent, and who improved himself by gaining new skills every day. That is, he is not one of those overblown celebrities whom the tabloids exaggerate. He didn’t stand out with his body. He was discovered during a talent show and, enriching his acting, he moved up slowly He didn’t run around in circles. Talking less, he has become one of those people who don’t waste their time. And this made him achieve his first international success. He knows that he has long way to go. His modesty has never changed. He has never put on his characters like a dress on a hanger, he became his characters. We don’t know if he embodied his characters or his characters became meaningful with him while he was playing those characters, but we know that he has proved so many times that his foundation was solid and he was a class act. Despite all these, people always insufficiently write about his acting and talk as if he was just discovered. Time to time, commentators who have fantasies about models suggest viewers to wear a pair of glasses. Actually, it is very obvious who needs a pair of glasses. If you are one of those rare people who use your mimics very well, if you add something of yourself to the character you played instead of wearing it like a hanger, if your every character is completely different from one another, if you are not a typecast, if you understand your character rather than just play it and make viewers believe it as well, then you are a real actor anyways. Engin Akyurek is one of those real actors even though some people choose to ignore this fact. As I said, his purpose is neither to become popular nor to be mentioned in the tabloids. He is one of those rare people who rose up in his career without doing those and he has many fans. In summary, he is a very special person with his stance and his acting; as it should be. Luckily, those qualities are seen by the ones that should see them. Even though I thought that Kara Para Ask was unsatisfactory, Engin Akyurek who played Omer in this series was more than satisfactory. We don’t need to tell this because his award proves it. A mischievous police officer who is a little bit wild, who is found of his values, who rises against the system time to time, who never fooled the people whom he loved and his job. He made viewers and the jury believe this character with his performance. And as I said, we have the proof.

As for Damla Sonmez, she did so many things despite her young age; not to mention her theater past and education. She won people’s hearts with her cuteness. She didn’t come from talent shows or beauty pageants. She is one of those actresses who has a solid education and who slowly climbed up, without tabloids, solely with her own efforts…

In the beginning, I said that education or beauty alone was not enough to become an actor or an actress. These two people are the proof of this. They advanced on their own by adding some things on their existing talent and each did this very differently. And they got their awards in return. It is not the time to make comparisons and finding excuses for “buts” but to be proud of their success.

I wholeheartedly congratulate both of them for these awards and wish you all to have a pleasant Bayram.

    (Thanks to EAUFC for English translation) 

https://www.facebook.com/EnginAkyurekUniversal/posts/1035200656500461:0

Les prix qu’Engin Akyürek et Damla Sonmez ont remportés, ont  réchauffé nos cœurs.

La semaine dernière, les prix décernés par les Prix Internationaux  de Séoul (Seoul International Drama Awards) qui est l'une des organisations les plus importantes de l'industrie de la télévision, ont trouvé leurs propriétaires. Engin Akyürek qui a représenté notre pays a remporté le prix pour la catégorie "Meilleur Acteur" et il est devenu une source de fierté pour nous tous. En même temps, Damla Sonmez a remporté le prix pour la catégorie "Meilleure Actrice" pour son rôle dans le film "Deniz Seviyesi" au Festival International du Film de Milan.[….] Ces prix pendant un moment où nous avions une période très douloureuse dans notre pays,ont réchauffé nos coeurs. Cependant, certains d'entre nous ont immédiatement commencé à faire des comparaisons; je suppose que c’ est plutôt parce que nous ne pouvons pas digérer (ou nous envions ou nous en sommes jaloux) ces succès internationaux. Même étant parmi les finalistes c’est quelque chose de très importante, nous trouvons toujours des excuses pour "mais". En fait, "mais" ne devrait pas être la chose que nous cherchons quand nos acteurs, nos réalisateurs, nos films et nos séries télévisées réalisent nos rêves que nous avions tous pensé farfelus dans le passé. Ça ne serait pas mieux si nous les protégions et les soutenions? De plus, ces récompenses apportent du prestige non seulement pour eux, mais aussi pour la Turquie. Bien que chacun de nos gestes international ajoute un autre élément à la liste des fausses perceptions sur la Turquie, je ne comprendrai jamais pourquoi nous commençons immédiatement à faire des comparaisons plutôt que d'être heureux pour ces prix. Comment pourrions-nous utiliser les discours de ces deux acteurs qui ont dit un message de paix et ont décrit la situation actuelle de notre pays? En quelle arène politique? Quel genre de position politique? Ou il pourrait être aussi efficace que la force unificatrice de l'art? Et ces prix ne sont pas donnés partialement comme dans notre pays. Les gens méritent vraiment ces prix. Autrement dit, le jury évalue la performance de l'acteur, pas son curriculum vitae. Tout comme ils ont évalué la performance d’ Engin à “Kara Para Ask” et la performance de Damla Sonmez à "Deniz Seviyesi". Jetons un regard au passé. En 2012, Kenan İmirzalıoğlu avec son rôle à “Ezel” et, en 2014, Cagatay Ulusoy avec son rôle à “Medcezir” ont été nominés pour la catégorie "Meilleur Acteur" pour les Prix Internationaux  de Séoul (Seoul International Drama Awards)qui combine le vote du public et l'évaluation du jury. Malheureusement, aucun d'eux n’a pu remporter ce prix. Autrement dit, ces noms que les médias tabloïd aiment beaucoup et vantent en permanence, sont revenus les mains vides et n’ont pas pu  atteindre le même succès. Nous avons aussi fait des comparaisons à ce sujet? J’ai donné leurs noms comme exemple pour montrer que gagner le prix du "Meilleur Acteur" n’est pas une chose facile, même étant parmi les candidats est une grande réussite et les critères de nos experts ne correspondent pas aux critères de leur jury. La série "Ezel" a remporté le prix spécial tandis que «Medcezir" a remporté le prix d’argent. "Kurt Seyit et Sura" n’a pas pu atteindre la finale. Si nous nous souvenons de tout cela, nous pouvons mieux comprendre comment leurs critères sont différents des nôtres. Je me trompe?

De plus, si vous voyez  les autres finalistes contre Engin Akyürek, il ya deux noms notables: Adrien Brody et Terrence Howard. Ils ont tous les deux fait leurs preuves à l'échelle internationale. Je suppose que nous ne pouvons pas ignorer  le fait qu'il a vaincu l'acteur américain Adrien Brody qui a un Oscar. Nous avons pensé à tout ça en faisant des comparaisons? C’est vrai Engin Akyürek méritait ce prix. J’evite de mentionner  que cette réussite doit être liée à être partial quand on fait des comparaisons. Vous pouvez appeler cela “Laissez-ceux que-nous aimons -et-exagèrons-les gagnants” Syndrome. Je suis désolée, mais ça ne fonctionne pas comme dans notre pays. Je suis heureuse que cela ne fonctionne pas de cette façon parce que les gens qui le méritent, ils gagnent. [….]

Si vous ne faites que dire «mais ... mais ..." au lieu de prendre soin de ces choses importantes, cela signifie que si un acteur ou une actrice n’est pas un matériel des tabloïds, puis vous essayez de trouver des excuses à dire “ mais" dans notre pays même pour un prix qu’il ou elle gagne. Excusez-moi, mais ce n’ est pas pour tout le monde de gagner un prix international. Tu dois faire ton travail très bien pour gagner un tel prix. Et Engin et Damla font leur travail au lieu de perdre leur temps à être un matériel pour les tabloïds. En échange, ils ont eu et continueront d'obtenir ce qu'ils méritaient vraiment pour leurs efforts. Autrement dit, si tu te soucies seulement du travail que tu fais, le résultat sera ce genre de prix prestigieux, tu gagneras des acteurs avec Oscar, et ton nom sera écrit parmi les stars célèbres du monde.

Nous vivons dans un pays où nous applaudissons les acteurs / actrices qui sont devenus célèbres parce qu'ils sont un bon matériel pour les tabloïds, où nous admirons les muscles d'un acteur qui est devenu célèbre après un concours de beauté, et où nous avons de l’imagination. Depuis que  nous continuons à nourrir notre peuple avec ce genre de matériel, nous ne comprenons même pas que nous dissimulons  le concept du jeu d’acteur. Nous rejetons également le fait que l'éducation seule ne suffit pas pour jouer; parce que, de nombreuses personnes ayant obtenu leur diplôme de l’ École d’art dramatique  car ils ont pu assister à ces écoles ou faisaient partie de certains projets parce qu'ils y avaient des connaissances  ou ils ont eu la chance en raison de leurs parents. Comme si la présence tabloïd de leurs parents ne suffit pas,c’ est maintenant le tour de leurs enfants. Lorsque tel est le cas, dans un pays plein de gens célèbres qui sont devenus célèbres, soit parce qu'ils sont allés  à une École d’art dramatique  ou ils ont un beau corps, nos gens croient que ces acteurs et actrices sont bons au jeu d’acteur. En fait, appelant ces personnes des acteurs ou des actrices est très injuste à l'art.

Le jeu d’acteur n’ est pas quelque chose que tu atteins plus tard ou tu apprends par ta formation. Si tu es talentueux, l'éducation que tu obtiens dans ces écoles forme ton talent; si tu n’as pas de talent, tes efforts seront vains. Si les tabloïds interviennent et exagèrent ton jeu  d’acteur, les gens peuvent y croire. Mais, ce n’ est pas appelé jeu  d’acteur; on l’ appelle devenir une célébrité exagérée.

La priorité d’ Engin Akyürek est d'être un acteur; pas de devenir célèbre. C’ est une personne qui, a silencieusement avancé vers le haut dans cette industrie, qui n'a pas gaspillé son talent donné par le Dieu, et qui s’est amélioré en acquérant de nouvelles compétences tous les jours. Autrement dit, il n’ est pas une de ces célébrités exagérées des tabloïds. Il n'a pas ressorti avec son corps. Il a été découvert lors d'un concours de talent et  il a enrichi son jeu, il a avancé lentement Il n'a pas couru en rond. En  d’autres termes, il est devenu l'un de ces gens qui ne perdent pas leur temps. Et cela lui a fait parvenir son premier succès international. Il sait qu'il a du long chemin à faire. Sa modestie n'a jamais changé. Il n'a jamais mis ses caractères comme une robe sur un cintre, il est devenu ses caractères. Nous ne savons pas s’ il incarne ses caractères ou ses caractères sont devenus importants avec lui alors qu'il jouait ces caractères, mais nous savons qu'il a prouvé plusieurs fois que ses fondements  étaient solides et c’ était un acteur de classe. Malgré tout cela, les gens ont toujours insuffisamment écrit à propos de son jeu d'acteur et ils  parlent comme s’ ils venaient de le découvrir. De temps en temps, les commentateurs qui ont de l’imagination pour des modèles suggèrent  aux téléspectateurs de porter une paire de lunettes. En fait, il est très évident qui a besoin d'une paire de lunettes. Si tu es l'une de ces rares personnes qui utilises tes capacités  d’imitation très bien, si tu ajoutes quelque chose de toi-même sur le caractère que tu as joué au lieu de le porter comme un cintre, si chacun de tes  caractères  est complètement différent de l'autre, si tu n'es pas enfermé dans le même rôle, si tu comprends ton  caractère plutôt que de le jouer simplement et faire les téléspectateurs y croire aussi bien, alors tu es un véritable acteur de toute façon. Engin Akyürek est l'un de ces réels acteurs, même si certaines personnes choisissent d'ignorer ce fait. Comme je l'ai dit, son but n’est ni de devenir populaire, ni d'être mentionné dans les tabloïds.C’ est l'une de ces rares personnes qui est  avancé à sa carrière sans faire tout cela et il a de nombreux fans. En résumé, c’ est une personne très spéciale avec sa position de vie et son jeu; comme il devrait l’ être. Heureusement, ces qualités sont vues par ceux qui devraient les voir. Même si je pensais que “Kara Para Ask” était insatisfaisant, Engin Akyürek qui a joué Omer dans cette série était plus que satisfaisant. Ce n’est pas nécessaire  de dire cela parce que son prix le prouve. Un officier de police malicieux qui est un peu sauvage, qui est attaché  à ses valeurs, qui se soulève contre le  système de temps en temps, qui n'a jamais trompé les gens qu'il aimait ni son travail. Il a fait les téléspectateurs et le jury croire à ce caractère avec sa performance. Et comme j’ai dit,nous avons la preuve.

[….]

Au début, j’ai dit que l'éducation ou la beauté seule ne suffisent  pas pour devenir un acteur ou une actrice. Ces deux personnes sont la preuve de cela. Ils avançaient eux-mêmes  en ajoutant certaines choses sur leur talent existant et chacun fait cela de façon très différente. Et ils ont obtenu leurs récompenses en échange. Ce n’est pas le moment de faire des comparaisons et de trouver des excuses pour "mais", mais d'être fiers de leur succès.

Je félicite chaleureusement tous les deux pour ces prix.