KafasinaGore: Τεύχος 3 Αυγούστου - Σεπτεμβρίου. "Σαν ένα χαμόγελο".

Tο κείμενο του Engin Akyurek στο 3ο τεύχος του περιοδικού.

ΣΑΝ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, οι κοριοί του στρώματος μου με κατέτρωγαν μέσα  μου, τα χέρια μου μούδιαζαν και ένα “δισδιάστατο καρφί” στερέωνε το λαιμό μου και το σώμα μου σαν να ήμουν φτιαγμένος από σανίδες.

Ενώ οι παλάμες μου ίδρωναν, τα δάχτυλά μου σκαμπιλίζοντας τον λαιμό μου, μετέτρεπαν το σώμα μου σε ξυλουργείο σαν να έκαναν πρόβα τις κινήσεις της προαναγγελίας για το ψέμα πριν πω ψέμα. Παρόλο που ήξερα ότι θα έμπλεκα σύντομα, δεν μπορούσα να το αποφύγω. Και αυτό με έκανε να θέλω να αγαπήσω όλο και περισσότερο τον Πινόκιο,και έβριζα συνεχώς τον δημιουργό του. Θα έπρεπε να είχε βρει μια λύση για τη μύτη του.

Σκεφτόμουν το ψέμα και την αντιστοιχία του στην πραγματική ζωή και όχι από την όψη του παραμυθιού.  Το σκεφτόμουν τόσο πολύ που σήκωσα το τηλέφωνο μετα το δωδέκατο κουδούνισμα, σταματώντας έτσι τη μελωδία του που είχε μετατρέψει το σώμα μου σε ξυλουργείο. Ο παλιός μου φίλος στην άλλη άκρη της γραμμής, ο οποίος ήταν ακόμη φίλος μου και θα συνέχιζε να είναι στο μέλλον, ήταν ο Χακάν. Άκουγα τον Χακάν και υπήρχαν μεγάλες παύσεις κατά τη διάρκεια της ακρόασης μου γιατί ήξερα απ’έξω τι θα μου έλεγε. Κάποιος μπορεί να καταλάβει έναν παλιό φίλο από τις σιωπές κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης και να μην ξέρει πότε, όπως στα παλιά σακάκια, οι ραφές θα ξηλωθούν. Ήξερα ότι είχα μπλέξει και έκανα πρόβα το ψέμα που θα του έλεγα χωρίς να βαριέμαι καθόλου να ακούω ξανά και ξανά πράγματα τα οποία ήδη ήξερα. Το μυαλό μου είχε μετατραπεί σε σκηνή θεάτρου και ο αριστερός μου λοβός είχε μετατραπεί σε έναν ατάλαντο ηθοποιό. Ήμουν πολύ κακός σε αυτό τον ρόλο. 

Ο Χακάν ήταν ερωτευμένος με την Άσλι η οποία ήταν μια πολύ καλή μου φίλη. Ο Χακάν και εγώ είμασταν πολύ στενοί φίλοι και όπως είπα πριν,γνώριζα ήδη την αρχή και το τέλος αυτής της ιστορίας. Ο Χακάν θα έκανε μια κίνηση απόψε, σαν να ήθελε να παίξει το φινάλε μιας εξομολόγησης , την οποία δεν ήταν ικανός να κάνει. Η Άσλι έφευγε ταξίδι. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν γιατί δεν ήθελε να είναι το δεύτερο πρόσωπο μιας καθυστερημένης εξομολόγησης ή εξαιτίας των ερωτικών βλεμμάτων του Χακάν δεν μπορούσε να σκηνοθετήσει ένα θέατρο σκιών στον αμφιβληστροειδή της. Η Άσλι θα έφευγε ταξίδι και θα έλεγε “Φεύγω για να σπουδάσω”, βρίσκοντας μια ετικέτα για την πράξη της να φύγει. Ενώ εγώ μιλούσα στον εαυτό μου ασταμάτητα, ο Χακάν είπε “Aδελφέ, δεν υπάρχουν σχολές εδώ;” Η φωνή του μου προκαλούσε απώλεια ακοής δεύτερου βαθμού σαν να τρυπούσε το αυτί μου. Όπως όλοι  οι ερωτευμένοι, αγαπούσε τις σχολές της χώρας του. Περιμένοντας να  καταλαγιάσει ο θυμός του, έλεγα “Χμμμμ” με έναν τόνο που χρησιμοποιείται για τους ερωτευμένους. Για την καρδιά του Χακάν το “χμμμμ” ήταν η πιο επική λέξη του κόσμου. “Αδελφέ! Ας δειπνήσουμε απόψε, εγώ εσύ και η Άσλι.” Ο Χακάν μου έκανε ερωτήσεις των οποίων ήξερα ήδη τις απαντήσεις.

Θυμώμουν τον δημιουργό του Πινόκιο και έλεγα “Εντάξει” χωρίς η μύτη μου να θυμίζει τίποτα σεξουαλικό. Ο Χακάν μου έλεγε ότι θα εξομολογούνταν τον έρωτά του, ότι θα μου έκανε νόημα να φύγω να πάω τάχα τουαλέτα δίνοντάς μου μια κλωτσιά την ώρα που τρώγαμε, και θα είχε τελειώσει μέχρι να ακούσει τον ήχο από το καζανάκι. Ενώ η μπαταρία από το κινητό μου κόντευε να τελειώσει συνέχιζα να λέω “χμ”. Αυτή τη φορά το έλεγα με ένα “μ” και σύγκρινα τον εαυτό μου με ταύρους  που τους πήγαιναν στην αγορά για θυσία. Μακάρι να είχα ένα καθρέφτη και να μπορούσα να δω τα επίμονα βλέμματά μου σε αυτό το τρίο.

Σκεφτόμουν τον χρόνο και τον τόπο του δείπνου μας , ακόμα και τις θέσεις μας στο τραπέζι. Μετά από μερικά γραπτά μηνύματα και το πράσινο σηματάκι που έδειχνε ότι το μήνυμα είχε διαβαστεί, τα είχα ταχτοποιήσει όλα με  τέτοιο τρόπο που ξεπέρασα και τους καλύτερους διοργανωτές.  Το στρογγυλό μας τραπέζι που αποτελούνταν από ένα φίλο, έναν εραστή και εμένα ήταν έτοιμο για όλα. Δεν μιλούσα. Ο Χακάν παρέμενε σιωπηλός με το στόμα του και μίλαγε με την καρδιά του με τρόπο που ταιριάζει σε ανθρώπους που υπέφεραν από τον πόνο του έρωτα. Η Άσλι σαν ξεναγός, μας έλεγε λεπτομέρειες για την πόλη που θα πήγαινε. Ο Χακάν είχε τα μάτια του στην μπριζόλα του, σαν τα μάτια ενός τουρίστα που προσπαθεί να βρει κάποιον από τη χώρα του επειδή δεν μπορεί να μιλήσει μια ξένη γλώσσα.  Το ρολόι χτυπούσε με ρυθμό, η συζήτησή μας γινόταν βαθύτερη και ο Χακάν ήταν όλο και πιο ήσυχος σαν να ήταν εκεί μόνο για το δείπνο. Τον κλωτσούσα στο πόδι. Η Άσλι μίλαγε όλο και περισσότερο. Ενώ μας έλεγε τι θα κάνει εκεί, τα σχέδια της και – όπως τα παιδιά μπροστά από ένα κάστρο στα οποία έλεγαν την ιστορία των Ουραρτιανών σε οχτώ γλώσσες – τα μουσεία που θα επισκεφτεί ,- και ενώ ανέφερε δύο πλατείες και τρεις εκθέσεις-, μας είπε επίσης ότι υπήρχε κάποιος στη ζωή της. Η διάθεσή της σαν αποτέλεσμα των αισθημάτων της είχε πάρει προαγωγή και ήταν γυναίκα αντί για τουριστικό γραφείο. Εγώ έλεγα ακόμη “Χμμμ” ενώ ο Χακάν ο οποίος πιθανότατα δεν είχε καταλάβει την τελευταία πρόταση της Άσλι πήρε ένα μεγάλο κομμάτι κρέας, που έκοψε με το μαχαίρι, στο στόμα του. Μου άρεσε να λέω “χμμμ”. Έριχνα μια κλεφτή ματιά στον Χακάν σαν να ξαναδιάβαζα ένα σενάριο που είχα διαβάσει πριν. Όλα ήταν ήσυχα. Όλη η ανθρωπότητα είχε σταματήσει να μιλάει και ο ήχος από τα μαχαιροπήρουνα είχε μετατραπεί στον ήχο του καρδιακού ρυθμού του Χακάν. Είχα κουραστεί να κουβαλάω πράγματα που έρχονταν από μέρη που ήξερα ότι δεν ήμουν εξοικειωμένος με αυτά, και είχα και εγώ γεμίσει το στόμα μου με την μπριζόλα και έλεγα “Χμμμ” πάλι. Το έλεγα για την μπριζόλα ή για την κατάστασή μας; Το “χμμμ” είχε γίνει η ιστορία της ζωής μας και απόψε. Η Άσλι έλεγε για τον άντρα τον οποίο ερωτεύτηκε και πως την έκανε να νιώθει καλύτερα. Έλεγε στα μούτρα του Χακάν πως  αυτός ο άντρας θα πηγαινε στο εξωτερικό μαζί της. Είχαμε απομνημονεύσει το πρόσωπο αυτού του άντρα. Ενώ τρώγαμε το επιδόρπιο μας, θα μπορούσαμε να πάμε και να σκοτώσουμε αυτόν τον άντρα έχοντας τη γεύση του ζεστού γογγυλιού στο στόμα μας. Το πρόσωπο του Χακάν είχε αρχίσει να δείχνει παράξενο κυρίως λόγω της δυσπεψίας της καρδιάς του και όχι γιατί έτρωγε γρήγορα ή μάλλον, η έκφραση του πρόσωπου του έμοιαζε σαν αυτή των μεγάλων αγίων ή σαν τα ευχαριστήρια βλέμματα των φτωχών αγροτών που είδαν τον  Hizir. Αφού ο σερβιτόρος έφερε τον λογαριασμό, ο Χακάν χτύπησε τα χέρια και πλήρωσε γρήγορα τον λογαριασμό με ένα τρελό τρόπο, ο οποίος ταίριαζε σε ανθρώπους που υπέφεραν από τον πόνο της αγάπης. Νομίζοντας ότι είχε επωμιστεί  όλα τα βάσανα  της ανθρωπότητας, δεν είχε καθόλου κατανόηση για τη σερβιτόρα και για τίποτα. Ήταν λες και η λέξη “απάθεια” ζούσε στο τραπέζι εκείνη τη στιγμή. Το πρόσωπο του Χακάν είχε γίνει η έγνοια μου και, χρησιμοποιώντας την οπτική μου μνήμη, ανανέωνα το σενάριο που είχα διαβάσει πριν.Την ώρα που μας σέρβιραν το τελευταίο τσάι μας, ο Χακάν χαμογελούσε στο τσάι με ένα βλέμμα που έδειχνε ότι νοιαζόταν για το τσάι και κοίταζε την Άσλι, νομίζοντας ότι ο ήχος από το ανακάτεμα της ζάχαρης ήταν ο χτύπος της καρδιάς του. Δεν χρειαζόταν να ξέρω το τέλος του σεναρίου. Καθώς κοίταζα το πρόσωπο του Χακάν, συνειδητοποίησα ότι αυτή ήταν η πιο αθώα κατάσταση ενός άντρα... Σαν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. 

                          --------------------------------------------------------------------

AS A SMILE
When the phone jangled, bedbugs was eating my heart out, my hands and arms were tingling, and a ‘2d nail’ was fastening my neck and body together as if I was made of a couple of planks.

Even though my palms were getting sweaty, my fingertips, slapping on my neck, were turning my body into a carpenter’s shop as if they were rehearsing the gestures of a prelude to lying before telling a lie. Although I knew what I was getting myself into soon, I wasn’t able to get away from it. While that made me want to love Pinocchio more and more, I was cussing a blue streak at its master. He should have found a solution for its nose. I was thinking about the real life equivalence of lying, not its fairy tale angle. I was thinking about it so much that I picked up the phone after the twelfth unanswered ring, finally ending its melody which turned my body into a carpenter’s shop. My old friend on the other end of the line, who was still my friend and would continue to be my friend in a predicate that would be used in the future, was Hakan. I was listening to Hakan and there were long silences during my listening because I knew by heart what he was going to tell. One can understand an aged friendship from the silences during a talk and never know when, like old jackets, its stitches are going to come apart. I knew what I was getting into and I was rehearsing to myself the lie that I was going to tell him without even getting tired of hearing over and over again the things that I already knew. My brain was turning into a theater stage and my left lobe was becoming a talentless actor. I was very bad at this role. Hakan was in love with Asli who was a very good friend of mine. Hakan and I were very close friends and, as I said before, I had already known this story’s beginning and end. Hakan was going to make a move tonight, as if he wanted to play a season finale of a confession which he wasn’t able to make. Asli was going away; I was not sure whether it was because she would rather not to be a second-person singular of an overdue confession or because Hakan’s amorous stares couldn’t stage a romantic shadow-show on her retina. Asli was going away and she would say “I am going away to study”, finding a label for her action of going. Talking my head off, Hakan asked “Bro, isn’t there a school here?” His voice was causing a second-degree hearing loss in my middle-ear as if it was piercing through my incus and stapes. Like all lovers, he loved his country’s schools. Waiting for his anger to subside, I was saying “Hmmmm” in a tone which was used for people in love. In Hakan’s cardiac rhythm, “hmmmm” was the most epic word of the world. “Bro! Let’s have a dinner tonight; you, I, and Asli.” Hakan was asking questions whose answers I already knew. Remembering Pinocchio’s master, I was saying “Ok” without my nose evoking anything sexual. Hakan was telling me that he was going to confess his love, that he was going to warn me to go and take a piss by kicking my leg while we were eating, and that he would finish this by the time he heard the sound of flush. While my phone’s battery was about to die, I was still saying “hm”; this time I was saying it with single “m” and I was comparing myself with those bullocks in a sacrifice market. I wish I had a mirror and could have seen my stares on this threesome share.  I was thinking about the time and the venue of our dinner and even our geographic positions to each other at the table. After a bunch of green colored texting and check marks showing that the message had been read, I was handling everything in a manner that topped even the best organizers. Our round table that consisted of a friend, a lover, and me was ready for everything. I wasn’t talking. Hakan was keeping quiet with his mouth and talking with his heart in a manner that suited people who suffered the pangs of love. Asli, like a tourist guide, was telling us about the details of the city to which she would move. Hakan had his eyes on his steak, like tourists’ eyes which were trying to find someone from their country since they couldn’t speak a foreign language. Clock was ticking, our conversation was getting deeper, and Hakan was getting quieter as if he was there just to have a dinner. I was kicking his foot. Asli was getting more conversable. While she was telling us what she would do there, her plans, and -like children in front of a castle that told history of Urartians in eight languages- museums which she would go, - during her mentioning about two squares and three exhibitions -, she was also telling us that there was someone in her life. Her mood as a result of feeling something was being promoted to being a woman from being a tourism agency. I was still saying “Hmmm” while Hakan who probably didn’t understand Asli’s last sentence was getting a big fatty meat piece that he cut with his knife into his mouth. I liked saying “hmmm”. I was stealing a glance at Hakan as if I was rereading a scenario that I read before. Everything was getting quiet. Whole mankind had stopped talking and the sound of cutleries had turned into the sound of Hakan’s cardiac rhythm. Being tired of carrying the things coming from the places that I knew to a point that I was not familiar with, I was also stuffing the steak into my mouth and saying “Hmmm” again. Was I telling this to the steak or to our situation? “Hmmm” was becoming the story of our life and this night. Asli was telling the man with whom she fell in love and how he made her feel better. She was breathing upon Hakan’s bronchus how he would come abroad with her. We were memorizing the man’s face. While we were eating our dessert, we could go and kill the man with having a taste of hot turnip in our mouth. Hakan’s face had started looking weird because of his heart’s indigestion rather than eating fast, or rather, his facial expression was looking like great saints or thanking looks of poor peasants who saw Hizir (peace be upon him). After the waiter brought the check, Hakan was slapping our hands and quickly paying the bill in a manner of craziness that suited people who suffered pangs of love. Thinking that he undertook all the sufferings of the mankind, he was having multi-zero empathy with the waitress and with everything. It was as if the word “quiescence" was living on the table at that moment. Hakan’s face was becoming my concern and, using my visual memory, I was renewing the scenario that I had read before. While our last teas were being served, Hakan was smiling the tea with a look that showed he cared for the tea and was looking at Asli, thinking that the clinking sound of his stirring the sugar was his heartbeat. I didn’t need to know the end of the scenario. As I looked at Hakan’s face, I was realizing that this was the most innocent state of a man… As a smile on his face.


  (Thanks to EAUFC for English translation)

https://www.facebook.com/EnginAkyurekUniversal/posts/1009007715786422:0

COMME UN SOURIRE

Quand le téléphone a sonné, les punaises de lit me faisaient souffrir, mes mains et mes bras  étaient engourdis et un clou “bidimensionnel” attachait mon cou et mon corps ensemble comme si je m’étais fait par un couple de planches.

Même si mes paumes étaient mouillées de sueur, mes doigts, frappant sur mon cou, transformaient mon corps en une boutique de menuisier comme s’ils étaient en train de répéter les gestes d'un prélude à mentir avant de dire un mensonge. Même si je savais que bientôt j’entrais en troubles, je ne pouvais pas l’éviter. Pendant que cela me faisait vouloir aimer Pinocchio de plus en plus, j’insultais sans cesse son maître. Il aurait dû trouver une solution pour son nez.Je pensais au mensonge et à son équivalence à la vie réelle et pas son angle de conte de fées. Je pensais tellement à ce sujet que j’ai répondu au téléphone après la douzième sonnerie, terminant finalement sa mélodie qui a transformé mon corps en boutique de menuisier. Mon vieil ami à l'autre bout de la ligne, qui était toujours mon ami et continuera d'être mon ami à l'avenir, c’était Hakan. J’ écoutais Hakan et il y avait de longs silences pendant mon écoute parce que je connaissais par cœur ce qu'il allait dire. On peut comprendre une vieille amitié des silences au cours d'une conversation et on ne sait  jamais quand, comme les  vieilles vestes, ses points de suture vont se séparer. Je savais à quoi je m’impliquais et je répétais à moi-même le mensonge que j’allais lui dire, sans même me fatiguer d'entendre encore et encore les choses que je connaissais déjà. Mon cerveau était en train de devenir une scène de théâtre et mon lobe gauche devenait un acteur sans talent. J’étais très mauvais à ce rôle.

Hakan était amoureux avec Asli qui était une très bonne amie à moi. Hakan et moi étions des amis très proches et, comme je l'ai dit avant, je connaissais déjà le début et la fin de cette histoire. Hakan allait faire un geste ce soir, comme s’ il voulait jouer une finale de la saison d'une confession qu’ il ne pouvait pas faire. Asli partait; Je ne savais pas si elle partait  parce qu'elle préférerait ne pas être une deuxième personne d'une confession en retard ou parce que les regards amoureux de Hakan ne pouvaient pas organiser un théâtre d'ombres romantique sur sa rétine. Asli partait et elle dirait: «Je pars pour étudier", trouvant  une étiquette pour son action de partir. Parlant sans cesse à moi-même, Hakan demandait “ Mon pote  il n'y a pas une école ici?” Sa voix causait une perte auditive au deuxième degré à mon oreille comme si elle perçait à travers mon enclume et mon étrier. Comme tous les amoureux, il aimait les écoles de son pays. En attendant de sa colère se calmer, je disais "Hmmmm" sur un ton qui a été utilisé pour les personnes amoureuses. Au rythme cardiaque de Hakan, "hmmmm" était le mot le plus épique du monde. "Mon pote! Ayons un dîner ce soir; toi, moi, et Asli. " Hakan posait des questions dont les réponses je les connaissais déjà. En me souvenant du maître de Pinocchio, je disais "Ok" sans que mon nez évoque rien de sexuel. Hakan me disait qu'il allait avouer son amour, qu'il allait me prévenir pour aller pisser en bottant ma jambe pendant que nous mangions, et qu'il allait terminer cela au moment où il entendrait le bruit de la chasse d'eau . Alors que la batterie de mon téléphone était sur le point de s'éteindre, je disais encore "hm"; cette fois, je le disais avec un seul «m» et je me comparais avec les taureaux dans un marché de sacrifice. Je voudrais avoir un miroir et pour pouvoir voir  mes regards sur ce trio. 

Je pensais au temps et au lieu de notre dîner et même nos positions géographiques à la table. Après un tas de textos et de marques vertes, montrant que le message avait été lu, je m’étais occupé de tout d'une manière qui a dépassé même les meilleurs organisateurs. Notre table ronde qui se composait d'un ami, d’un amant, et moi était prêt pour tout. Je ne parlais pas. Hakan se tenait tranquille avec sa bouche et parlait avec son cœur d’une manière qui convenait aux gens qui souffraient des douleurs d'amour. Asli, comme un guide touristique, nous racontait les détails de la ville à laquelle elle se déplacerait. Hakan avait les yeux sur son steak, comme les yeux des touristes qui tentaient de trouver quelqu'un de leur pays car ils ne pouvaient pas parler une langue étrangère. L’horloge faisait tic-tac, notre conversation devenait plus profonde, et Hakan devenait plus calme, comme s’ il était là juste pour dîner. Je tapais son pied.Asli parlait de plus en plus. Comme  elle nous disait ce qu'elle allait faire là-bas, ses plans, et,- comme les enfants devant un château à qui on disait l’ histoire des Ourartiens en huit langues- musées où elle irait, - au cours de sa mention pour deux squares et trois expositions -, elle nous a également dit qu'il y avait quelqu'un dans sa vie. Son humeur ,en raison de ses  sentiments, a été promue à être une femme au lieu d'être une agence de tourisme. Je disais encore "Hmmm", tandis que Hakan qui n'a probablement pas compris la dernière phrase d’ Asli prenait un gros morceau de viande qu'il a coupée avec son couteau dans sa bouche. J’aimais dire "hmmm". Je jetais un coup d'oeil à Hakan comme si je relisais un scénario que j’avais  lu avant. Tout devenait calme. Toute l'humanité avait cessé de parler et le bruit des couverts avait été tourné au son du rythme cardiaque de Hakan. Etant  fatigué de porter les choses provenant des endroits que je connaissais que je n’étais pas familier avec ceux-ci, j’ai également gavé le steak dans ma bouche en disant "Hmmm" à nouveau. Je disais cela pour le steak ou pour  notre situation? "Hmmm" devenait l'histoire de notre vie et cette nuit. Asli parlait de l'homme avec qui elle est tombée amoureuse et comment il la faisait se sentir mieux. Elle disait à Hakan comment cet homme viendrait à l'étranger avec elle. Nous mémorisions le visage de l'homme. Pendant que nous mangions notre dessert, nous pourrions aller et tuer l'homme en ayant  un goût de navet chaud dans notre bouche. Le visage de Hakan avait commencé à paraître  bizarre en raison de l'indigestion de son cœur plutôt que de manger vite, ou plutôt, son expression faciale ressemblait  à de grands saints ou à des regards de remerciements des paysans pauvres qui ont vu Hizir. Après que le serveur a apporté l’addition, Hakan tapait les mains et a rapidement payé l’addition d'une manière de folie qui convenait aux personnes qui souffrent des douleurs de l'amour. Pensant qu'il a assumé toutes les souffrances de l'humanité, il n’avait pas du tout d’empathie pour la serveuse et pour tout. C’ était comme si le mot “passivité” vivait sur la table à ce moment-là. Le visage de Hakan devenait ma préoccupation et, en utilisant ma mémoire visuelle, j’étais en train de renouveler le scénario que j'avais lu avant. Alors que nos derniers thés ont été servis, Hakan souriait au thé avec un regard qui montrait qu'il se souciait du thé et regardait Asli, pensant que le son du tintement  du remuement du sucre était le battement de son cœur. Je n’avais pas besoin de connaître la fin du scénario. Comme je regardais le visage de Hank, j’ai réalisé que cela était l'état le plus innocent d'un homme ... Comme un sourire à son visage.

 http://kafasinagore.com/